Bangkang papel ang Lakas-Kampi-CMD

Doy Cinco / ika 29 ng Mayo 2009

Bukud sa pagpapakita ng lakas, layon ni Ate Glo na pagkaisahin ang nagkakawatak-watak, nagkakagulo at maminimized ang patayan (election violence) na karaniwang nagaganap sa local election sa pagitan ng partidong kaanib ng Lakas-Kampi at CMD. Bukud sa paghahabol ng panahon, ang sinasabing sanib pwersa ng Lakas at Kampi ay pagpapakitang tuloy na nga daw ang 2010 election.
Pinagmalaki ni GMA na ang pag-usbong at pag-aasawa raw ng Lakas-Kampi-CMD ay mabuting indikasyon at sandata upang tiyaking magpapatuloy at magiging matagumpay ang kasalukuyang administrasyong Arroyo sa hinaharap. Humirit pa si GMA na “isang solido, palaban at may isang kumpas ang dalawang (2) partido na makakapili ito ng isang matatag, mahusay at qualified na lider ng bansa sa nalalapit na 2010 election."
(Lumang larawan: President Gloria Macapagal-Arroyo shares a light moment with Lakas Party president and House Speaker Prospero Nograles before the start of the Lakas expanded executive committee meeting Thursday (Jan. 29) at the Mimosa Leisure Estate, Clark Freeport Zone in Pampanga. (OPS-NIB Photo; www.sunstar.com.ph/blogs/citizenwatch/?p=1410)

Sa mga kritiko ng palasyo, "walang laman o ampaw ang pinagyayabang party transformation ng Malakanyang, sapagkat likas na hunyango, oportunista at dorobo ang kalakhang bumubuo ng Lakas at Kampi." Ayon sa dating presidenteng si FVR, ang merger ng ruling parties na Lakas-Kampi ay kinamada sa paraang “undue haste” and “by dictation, not by consultation.” Dagdag pa, “I don’t know why it’s the tendency or culture of administration bigwigs to put up things in a hurry … Puro (All) instant ang nangyayari (is what happens), puro madalian (all in haste).” At ayon sa chair emeritus ng old Lakas, partidong Kilusang Bagong Lipunan (KBL) ang binubuo ng administrasyong Arroyo at tulad ni Marcos, sasabog, magkakawatak-watak at maililibing din sa kasaysayan.

Saan ka nakakita ng organisasyong kung saan ang mga outsider, hindi miembro o hindi card bearing members ng partido ay siyang mamanukin at maghahari sa partido at manonomina sa pagka-presidente at Bise presidente (Noli at Gibo)? Bangkang papel ang Lakas-Kampi-CMD. Isa itong partidong nabubuhay lamang sa panahon ng eleksyon, walang malinaw na plataporma’t ideolohiya at hindi kakikitaang buo at may prinsipyong suinusunod na pang-organisayon at pulitika. Ang litaw at sigurado ay ang pag-aabang at pag-aagawan sa butong (pondong) ihahatag ng panginoong nakaluklok sa Malakanyang. (Larawan: DND Sec Gilbert Teodoro, :www.daylife.com/photo/0aR0c7t1fVad)

Mas malapit sa katotohanang "magkanya-kanyang bitbit sa presidentiable at senatoriable candidates ang mga galamay ng administrasyon, meaning, gera sa ilalim (local election) at political survival sa taas." Dagdag pa, kung patuloy na bibitinin ni Ate Glo ang pondong pangkampanya at proyekto, hindi tayo magtataka na ang malaking bilang ng mga lokal na kandidato na kaanib sa Lakas-Kampi ay naghihintay na lang ng tiempo na mag-alsa balutan at maglundagan na sa kabilang bakod (NP, LP at NPC).     (Larawan:Will GMA choose Noli or Teodoro? Journal Online )

Sa haba ng karanasan at kasaysayan ng pulitika sa bansa, suntuk sa buwang magsasanib ang mababangis na leon, buwitre at buwaya (Lakas-Kampi at CMD) sa kagubatan ng Africa kung saan ang rules of the games ay ang “matira ang matibay.” Parang sinasabi ni Ate Glo na ang lipunang politikal (political society) na kinabibilangan nito ay magsasareporma at umaasang magkakaroon ng political transformation. Meaning, parang sinasabi na ang mga "leon, buwaya’t buwitre ay hindi na manlalapa, hindi na mambibiktina at sila’y magbabagong anyo, mula sa pagiging carnivorous tungo sa pagiging vegetarian, kakain na ng gulay at magsasa-anyong mga tupa at rabbit." Magkakabalahibo at iisang pisa ang pinanggalingan ng traditional politicians (trapos) na kinakatawan ng Lakas-Kampi at CMD at iba pang mga partido pulitikal sa Pilipinas.

Ipinapakita lamang na “walang buhay at hindi gumagana ang mga partido sa Pilipinas.” Pinatutunayan lamang na “peke at mahina ang mga POLITICAL PARTY sa Pilipinas.” Kung sino ang makapangyarihan, maimpluwensya, kung sino ang sikat, ang may pera't may pondo at kung sino ang paksyong may malalaking pamilya’t political clan, siya ang nagde-decide, ang tumitimon at siya ang nasusunod, siya ang PADRINO at siya ang dinoDIYOS.

Weak ang democratic institution ipinapakita ng sistema ng partido pulitikal at eleksyon na Pilipnas." Ito ang mga dahilan kung bakit tayo atrasado, lulugulugong ESTADO at napag-iiwanan in terms of political maturity, economic development, prosperity at pagkakawatak-watak ng lipunang Pilipino. Ang tanong ng marami, paano palalakasin ang partido at pahihinain ang personality oriented, TRAPO, patronage oriented at buluk na political party system sa bansa?"

Praning kay Erap?

Doy Cinco / ika 22 ng Mayo, 2009

Paulit-ulit na sinasabi ng dating presidenteng si Erap Estrada na kung hindi magkakaisa ang oposisyon, meaning kung magkakawatak-watak ang oposisyon sa 2010 presidential race, malamang siya na ang tatakbo. Samutsaring mga usaping patungkol sa legality at illegality ng paktakbo ni Pres Estrada ang sumambulat sa madla. (Larawan: Pres Erap Estrada. courtesy of migs.files.wordpress.com/2007/09/erap.jpg)

Maaring walang legal na hadlang sa muling pagtakbo sa pagkapresidente, ang problema, halatang may kinikilingan at kung anu-anong interpretasyon ang ibinabato ng magkabilang panig. Kesyo, “labag daw sa Konstitusyon ang muling pagtakbo, isang political suicide sa anumang partido at madidiskwalipika lamang daw si Estrada.” Aasahang ang Korte Suprema ang huling maghuhusga ng usapin at kung 'di pa rin umubra, maaring gamitin ule ng Malakanyang ang Dacer-Corvito murder case bilang demolition job laban kay Estrada. Ang sigurado, napapraning ang Malakanyang sa akalang mananalo pa, popular at mailalagay pang muli sa pwesto ang pinatalsik na presidente.

Ayon sa ilang kritiko, “mas mainam ng magretiro na lang si Estrada sa pulitika at bilang legacy, tumulong sa pagpapalakas ng partido pulitikal, sa pagbabantay sa inaasahang magulo, marumi at magastos na halalan at ipaubaya na lamang sa mga bagong sibol ng mga lider ang usaping paggugubyerno sa bansa."

Kung mautak lang ang Arroyo administrasyon, para tuluyang ng ngang magkawatak-watak ang hanay ng oposisyon, hayaan niyang tumakbo si Estrada. Kung dati’y mga dalawa (2) ang kandidato ng oposisyon, 'pag sumali pa si Erap, magiging tatlo o apat at ito'y delikading at komplikado. Maaring manalo ang oposisyon, kaya lang, magiging minority president lamang ule ang sitwasyon. Mababa sa 30% ang posibleng winning margins at kung minamalas-malas baka masilat pa sila ni Noli de Castro o ni Chiz Escudero, ang "trojan horse" at posibleng mamanukin ng palasyo, ang sinasabing tagapagligtas ni Gng Macapagal Arroyo matapos ang termino sa June, 2010.

Simple lang ang katwiran ng mamamayan, “hayaang tumakbo si Erap, hayaang magdesisyon at maghusga ang mamamayan.” Ano man ang kahinatnan ng debate, ang taumbayan ang huling sandigan. Kaya lang, ano man ang mga diskursong bumabalot sa pagtakbo ni Estrada, magpapatuloy ang maagang paghahanda, hindi sa sariling kandidatura bagkus sa kandidatura ng kanyang mga anak sa pulitika, partikular si Sen Jinggoy Estrada, sa Laguna at sa San Juan, ganap na linisin ang kanyang pangalan, maitama ang kasaysayan at higit sa lahat, ang kahihinatnan ng political opposition sa 2010. (Larawan: Sen Jinggoy Estrada, movie-industry.blogspot.com)

Sinasabi ni Erap na halos katulad daw niya si Noli de Castro na may karisma sa masa, ang bumubuo ng mahigit 80% ng kabuuang populasyon na kabilang sa hanay ng D at E. “Sa mga nagpapanakbuhan, halos silang dalawa lamang daw ang may appeal sa masa.” Tulad ni Noli, tumakbong senador at nahalal bilang vice president si Estrada at mula sa pagiging vice president, tumakbo at nanalong landslide sa pagka- presidente. Parang sinasabi ni Estrada na si Noli na ang sigurado sa 2010 kahit hindi gumuguhit ito sa mga isyung bumabalot sa bayan, kahit hindi klaro sa mamamayan ang paninindigan, kung ito'y oposisyon, balimbing, oportunista o panig kay GMA.

Kaya lang, mukhang hindi batid ni Erap at Noli ang kahalagahan at papel ng "Center of Power" sa labanang pulitikal sa bansa; ang makabig ang Simbahan, Business, Military, US Government at higit sa lahat, mga institusyon at “reform constituencies” ng bansa. Kahit isang daang porsientong sa’yo ang masa, kung hindi sa’yo ang apat man lang na sentro ng kapangyarihan, tagilid pa rin.

Makailang beses ng sinabi ni Estrada na hindi na ito tatakbo sa pulitika, lalo na sa pagkapangulo sa 2010 election. Alam niya na tagilid ang laban at kulelat siya sa mga rating. Batid niya na malaki na ang ipinagbago, inihina, inpluwensya't kapangyarihan kung ikukumpara nuong dakada 90s. Ang "Jeep ni Erap at Erap para sa Mahirap ay isang islogan at obsolete na.” Matapos "ma-pardoned sa conviction ng kasong pandarambong," malaki ang inihina ni Estrada. Kaya lang, hindi nangangahulugang tuluyan ng nawala ang pampulitikang impluwensya’t pwersa ni Estrada sa kasalukuyang panahon. Nananatiling “may deciding factor ika nga” ang Erap Estrada sa darating na 2010 election.

Kaya, bagamat maaga ang paghahanda, maagang nagtatabasan at pagre-re-alligned ang political opposition, tiyak na marami pa ang pwedeng mangyari o magbago sa sitwasyong pulitika sa darating na dalawa hanggang apat na buwan.

Sophisticated Vote buying, embedded na

Doy Cinco / ika 11 ng Mayo, 2009

Kamaikailan lang, hayagang binulalas ni Sen Manny Villar, presidentiable contender na “kung wala kang isang bilyung piso, ‘wag ka ng sumali sa 2010 presidential race.” Meaning, kung wala kang sapat na resources, logistic o war chest para sa isang matibay, functional na lokal na makinarya para sa 2010, nuisance candidate ka, siguradong talo kana at panggulo ka na lamang. Parang hayagang sinasabi ni Sen Villar na pera-perahan lang ang halalan sa Pilipinas. (Larawan: Among Ed hawak ang kalahating milyung pisong ipinamudmud ng plasyo; http://www.pcij.org/i-report/2007/governor-ed-panlilio.jpg)

Tama, prangka at praktikal lamang si Manny Villar na sadyang aminin na lubhang mahalaga na sa ngayon ang pera sa kampanyang eleksyon. Sapagkat, sa kasaysayan ng halalan sa Pilipinas, hindi plataporma, hindi track record, hindi prinsipyo at lalong hindi ideolohiya ang mapagpasya sa eleksyon, bagkus, ang PERA, PONDO, pan-langis, lohistika, lakas, pananakot at armas. Sa kalagayan ngayon, hindi na sasapat ang isang bilyung piso para manalo, para sa isang matatag na makinarya at propaganda campaign para manalo, mangangailangan ito ng hindi bababa sa sampung bilyung piso (P10.0 BILYON) pondo.

Hindi rin maisasa-isang tabi ang sariling pork barrel ng mga pulitiko at discretionary funds ng administrasyong Arroyo, directly o indirectly na pondong nakupit (lumpsum) na sa tantya ng marami'y hindi bababa sa P50.0 Bilyon, gamit pang-mudmud, pagkontrol at deterent sa pagiging lameduck president. Sisiguraduhing kaalyado ng palasyo ang palulusutin sa 2010, masiguradong hindi mapapahamak sa patong-patong na kakaharaping kasong pandarambong matapos ang panunungkulan sa Hunyo, 2010.

Mas lalala, titindi at umabot na sa rurok ng kagarapalan ang teknolohiya ng vote buying sa Pilipinas. Ultimo isang paslit na bata, alam na “walang eleksyon na walang dayaan.” Alam ng isang simpleng mamamayan na “pera ang nagpapatakbo ng halalan at para manalo, mamimili ka ng boto.” Ganito ka buluk ang halalan; “kung magandang lalaki ang kalaban pero mapapalabas mong ikaw ang mas maganda (image at visibility), dahil sa PERA, panalo kana. Kahit mahusay ang iyong plataporma de gubyerno, kung ang lengguwahe ng iyong katunggali ay mas akma sa mga botante at nasusustini ito sa pamamagitan ng tuloy-tuloy na political ad sa broadcast at print media dahil sa PERA, panalo na siya. Kahit na popular ang iyong kalaban, pero malawak, masinsin at organisado ang pang-elektoral na makinarya, dahil sa PERA, panalo ka na. Kung seryoso at prinsipyado kang kandidato pero mas mapera at madaya ang kalaban mo, tiyak na talo ka na.”

Nagsisimula na ang vote buying sa Pilipinas at nag-innovate ang teknik at pamamaraan. Mula sa simpleng direkta pag-aabot ng pera sa isang mayor domo ng isang pamilya / angkan, para sa isang grupo (P100, 500 – 20,000), samahan at opisyal ng barangay, nagbago ang kaanyuan ng vote buying; ito’y kadalasa’y dinadaan na sa ATM na naglalaman ng suhol na pera, ang araw-araw na walang patid na solicitation letter (P100 – 1,000), INSURANCE, scholarship, pamimigay ng school supplies at pang TUITION, gamot at medical check-up, bigas at grocery item, family ACCESS CARD, construction material para sa pagpapatayo ng bahay, bill sa koryente, bill sa tubig at bill sa hospital.

Naging karaniwan na ang gawaing pamimigay ng cell phone o paLOAD, regalong motorsiklo, appliances (DVD player, TV, Stereo at iba pa), pamimigay ng wheel chair para sa matatanda, pamimigay ng bola ng basketball, valleyball, base ball, chess set, dart, libreng SAUNA / MASSAGE sa lahat ng mga teacher at barangay officials, stateside na alak, bottom less na pagpapainom, libreng trip to Boracay, ordinaryong beach resort hanggang sa HONGKONG, MALAYSIA, Thailand, Singapore at VIETNAM kung may malaking pondo, kasama ang pocket money.

Aasahan din ang milyung pisong maliliit na livelihood projects at mga infrastructure projects na inilalaan ng mga presidentiable aspirants, tulad ng poso, coop, pagtatayo o renovation ng barangay hall, solar drier, paglulunsad ng sports festival, pagpa-padrino ng mga magagastos na fiesta sa mga barangay at Kasal Binyag Libing.  (Larawan: aceproject.org/.../ images/vote  buying.jpg)

Bunsod ng matinding kahirapan sa buhay ng mga Pilipino,   mahihirapang masawata ng mga nagsusulong ng “vote buying free areas movements” ang vote buying.   Baka ang mangyari,  ang mga civil societiy pa ang maging kaaway,  maging kontrabida at paratangang kontra-PIlipino.   

Ang talamak na pagha-hire ng mga swelduhan volunteer, coordinator, mga lider na organisador hanggang operador ng mga kandidato sa barangay, hiwalay pa sa sobrang bilang na mga poll watcher na ginagamit sa kada presinto. Ang lahat ng ito’y babalagbag at dadaloy sa mga teritoryo, hindi sa mga sektoral na larangan, may antas, ayon sa istrukturang makinaryang pang-elektoral; coordinator sa rehiyon, probinsya, distrito, munisipal hanggang sa barangay, magkakapitbahay (neighborhood association), sityo, lansangan hanggang kada-bubong ng isang bahay.

Sa ngayon, hindi bababa sa P5,000 / buwan ang karaniwang allowances at pang-operation (OPEX) ng mga nabanggit nating mga campaign worker (trabahador) o mga sundalong pangkampanya ng mga kandidato sa baba. Kung may 30,000 barangay ang vote rich corridor, ang Metro Manila at buong Luzon, isipin na lang kung ilang bilyung piso ang kakailanganing gastos ng mga presidentiable candidates.

Ang malungkot, dahil sa kahirapan at karalitaan, kapit sa patalim at katwirang "hindi masamang tumanggap ng pera bilang gesture, bilang pantawid o tulong mula sa mga kandidato, hindi ligtas ang mga organisasyon ng mamamayan sa komunidad na ma-ambunan o makikibahagi sa pagbaha ng bilyung pondo ng mga presidentiables na pinadadaloy sa mga lokal na operator, coordinator at mga volunteer ng isang makinarya ng partido.

Sa halagang P10.0 bilyong warchest, hindi mahirap paniwalaang walang ambag dito ang drug lords, weteng lords, smuggling lords, dambuhalang corporate elite at mga dayuhang puhunan.

Local Politics, nag-i-intensify

Doy Cinco / Ika 5 ng Mayo, 2009

Kung walang abirya, kung walang gagawing iligal na hakbang at style Marcos na kabulustugan ang Malakanyang, kung masususod ang batas, ang Constitution at ang demokratikong proseso, isang taon na lang magwawakas na ang termino ng administrasyon Arroyo, kalahati ng mga senador at kongresman at mga incumbent local official. Sa panahon ng election, masaya at parang fiesta ang mood ng mga tao. Dito muling nagpapakita at nagmimistulang mga kengkoy ang mga pulitiko, masiguro lamang ang boto ng mga tao. Buhay rin ang local economy, sapagkat mula last year (2008) hanggang May 10, 2010, inaasahang may kalahating trilyong piso ang iikot na pera sa bansa, magtri-tricle down ang yamang pag-aari ng mga elite, iligal na mga lords patungo sa komunidad at sa mamamayan. (Larawan: http://cdn.wn.com/o25/ph//2009/04/27/c13444b8f7ce312b8cb40e4802cdd4f4-grande.jpg)

Nagpapalakas ang mga presidentiable candidates at habang binubuo ang senatoriable slate sa nasyunal, umaarangkada ang magastos na political ads, unification, pamimirata ng mga mahihina’t oportunista at naglulundagan sa kabilang bakod ang halos malaking bilang ng mga pulitikong aspirante. Sa lokal, halos ganun din. Umiinit ang mga kaganapang pulitika at paghahanda ng mga kandidatong re-eleksyunista, mga dating talunan na walang kadala-dala at mga bagong papasok sa pulitika. Randam na ang galaw, panggagapang at pagpapakilala ng mga kandidato. Halos walang pinagkaiba ang lokal at pambansang labanan sa halalan.

Dito sa distrito 4 ng Quezon City o ang Diliman Republic, sinasabing sentro ng broadcast media sa Pilipinas, sentro ng academic at NGO community sa bansa, sentro ng mga artista, anarkista, rebolusyunaryo at intellectual sa bansa ay pinamumugaran ng traditional politics at walang nahahalal ni isa mang aktibistang pulitiko. Napakaswerte ng mga TRAPO at hindi sila pinakiki-alamanan ng mga institusyon ating nabanggit.

Sa Diliman Republic o saan man lupalop ng bansa, kahit saan ka magawi, kaliwa’t kanang ang makikitang mga basurang poster, kalendaryo at tarpuline ng mga kandidato na nakasabit sa lahat ng lansangan. Mga greetings na naglalaman ng “happy graduation, happy fiesta, happy birthday, mga gimik at paanunsyo at kung anu-ano pang istratehiyang "name recall ng mga kandidato; Cong Nannete Daza, Suntay, Bistek/Joy Belmonte, Edzel Lagman jr, Hipol, Rillo, Ong at Malangen para sa 2010 election." Ang isa pang trahedya, mukhang nakiparte na rin sa gulo ang may anim na mga Barangay Captain sa labanang konseho ng lunsod sa 2010.

Laman sila ng mga fiesta, sila ang mga financier, padrino o mga sponsor ng mga aktibidad sa barangay, tulad ng mga palaro, gay fashion show, dance contest, pagpapakain at pagpapainom, sa sabungan at kasal binyag at libing. Sinasapawan nila ang trabaho ng social services and welfare ng DSWD at DOH, urban poor affair ng PCUP, voter’s registration ng Comelec. Sila ang tagapag-parehistro ng mga bagong botante, mostly mga kabataan upang matiyak na mako-corner nito ang boto ng mga bagong botante. Nagbibigay sila ng mga gamot, medical mission, perang ipinamimigay sa pamamagitan ng walang katapusang solicitation ng iba’t-ibang grupo sa barangay, ang modus ng scholarship sa mga bata at kung minsan, protektor kuno ng mga iligal na squatters na naka-ambang i-demolished ng MMDA.

Kapansin-pansin din ang pag-aagawan nila na mapabilang sa slate ng administrasyon, ang ruling party ng Lakas at Kampi. Alam nilang PERA-PERAHAN lamang ang election. Ang kanilag katwiran, para silang “nakasandal sa pader” kung maihahanay sa partido ng ruling coalition.

Sinasamantala ng mga lumang pulitikong ito ang masidhing karalitaan, 'di makataong kalagayan at kakulangan ng serbisyo publiko ng gubyerno (urban poor areas). Personal ang approached ng mga pulitiko sa mga pagawaing bayan at serbisyo at ito’y kadalasa’y nakatuon sa kani-kanilang personal na balwarte at mga personal na alipores sa barangay.

Bagamat moderno't automated na ang election sa 2010, mananatiling buluk, magastos at hindi parehas ang eleksyon sa Pilipinas. Wala silang pinagkaiba at pare-pareho ang kanilang mga mensahe, ang “paglilingkuran at pagsisilbihan ang mamamayan kung mailulukluk sa poder.” Magkakabalahibo sila at kung mayroon man diperensya sa kanila ito ay ang koneksyon sa mga paksyon padrino sa itaas at personal na relasyon sa isa’t-isa.

Kung sikat ka at may kapit ka sa taas at may milyung pondong war chest, nakakalamang ka na sa pag-aayos at itatayong pampulitikang makinarya sa barangay. Ang lokal na pulitika ang base at tungtungan ng elite politics sa bansa. Pareho silang nakikinabang sa pandarambong, panlilinlang at pagsasamantala ng kaban ng yaman ng bansa. Gamit pakunwari at behikulo ang partido, kontrolado ng mga trapo sa itaas na kinabibilangan ng Lakas, Kampi, NPC at iba pang pekeng partido ang lokal na pulitika upang manatili sa pwesto, istatus quo at mapangalagaan ang sariling interest.

May ilang henerasyon ng kontrol ng elitista't makapangyarihan ang pulitika ng bansa at kung hahayaan nating magpatuloy ang ganito klaseng kabuluk na sistema ng pulitika at halalan, mananatiling bansot ang demokrasya at kaunlaran ng Pilipinas.

Propaganda na lamang

Doy Cinco / May 2, 2009

Hindi na pinagka-abalahan ng administrasyon Arroyo ang araw ng paggawa, ang natatanging araw ng uring manggagawa, ang arawna ginugunita ng kilusang manggagawa. Kung baga, para sa Malakanyang, hindi na siya tulad ng dati na isang major player, isang malaking pwersa o banta sa seguridad ng bansa. Masakit mang aminin, mahina na, pilay na at halos wala ng pampulitikang pwersa ang kilusang paggawa sa Pilipinas. (Larawan; Al Jazeera, Filipino job seekers line up outside a mall during a job fair on Labour Day, [Reuters])

Ang mas pinaghahandaan at kinatatakutan ng Malakanyang sa ngayon ay ang kahihinatnan nito sa 2010 election, ang kanyang winnable na mamanukin, ang pagiging lame duck, ang independent position ng military establishment, ang political survival at ang persecution ng pamilyang Arroyo sa kasong pandarambong na kakaharapin matapos ang termino sa Hunyo, taong 2010.

Tinanong ako ng aking anak kung bakit wala ako sa May Day rally at demonstrasyon ng mga manggagawa at ang sabi ko na lang, “magmomonitor na lang ako ng mga kaganapan.“

Tulad ng inaasahan, muli na naman nanaig sa labanan ang ganid at walang awang makapangyarihang kapital kasabwat ang administrasyong Arroyo. Una ng nanawagan ang hanay ng nagosyo/Kapital na imintina’t palakasin ang regional tripartite wages, productivity board at huwag ng pag-usapan ang matagal ng inaamag na panawagang wage hike petitions ng mga manggagawa. Kinatigan din ng gubyerno na pagtibayin ang mga polisiya na magpapabilis sa pagpoproseso at mga guguguling gastusin sa pagtatayo ng negosyo at puhunan gayundin ang pagpapalakas ng domestic economy sa Pilipinas.

Sa lalim at lawak ng panawagan at kahilingan ng kilusang manggagawa, ni isang kusing wala itong napanalunan. Tanging mga non-wage benefits at hindi ang dagdag na sahod ang nailaan ng gubyerno; ang pautang sa Pag-ibig, ang Bigas at Botika ng Bayan at subsidyo para sa mga nawalan ng trabaho. Lumalabas na mas ang "konserbatibong grupo" ng Trade Union Congress of the Philippines (TUCP) ang masaya at panalo ule sa labanan.

Mukhang malaki na ang ipinagbago ng kilusang manggagawa at larawan ng industriya sa Pilipinas. Nakakalungkot isiping na ano man ang ipakitang pwersa ng kilusang paggawa, lantay propaganda na lamang at wala ng impak sa pampulitikang labanan. May dalawang dekadang naghihingalo at mahina ang kilusang paggagawa at kilusang unyunismo. Malaking bilang ng manggagawa ay wala na sa kontrol ng militanteng unyunismo at kilusang paggawa.

Hindi na siya ang abanteng destakamento’t hukbong mapagpalaya kung maituring. Wala siyang mukha, mahina ang liderato at pamunan, watak-watak at kailangan ng mai-rehabilitate, umangkop sa panahon at maglagum.

Realated Story:

The Forum - March-April 2009 - (Vol 10 Issue 2)
Are Trade Unions still Relevant?: The Philippine labor movement in crisis
Alicor L. Panao
If globalization were an evolutionary period in the Philippines, then trade unions might very well be aged dinosaurs on the brink of extinction. It used to be that smokestack industries could do little without the support of labor unions. But the development of the global job market, the changing forms of labor relations, new technology and patterns of work, as well as the appearance of millions of new workers willing to work at whatever cost, have made organizing an uphill struggle for these former vanguards of workers’ rights. To make matters worse, ferocious infighting, pitiable wages for ordinary workers, declining benefits, and the rising number of informal workers cast serious doubts on the union’s ability to represent the interests of workers. Are unions, then, suffering from a crisis of relevance? And if so, are they bound to become a thing of the past? (LarawanL Prof Jorge Sibal dean of the UP School of Labor and Industrial Relations (UP SOLAIR)

“As long as there is a need to uphold social justice and equality, trade unions will be relevant,” says Prof. Jorge Sibal, dean of the UP School of Labor and Industrial Relations (UP SOLAIR). “We always have to recognize the fact that social justice developed as a concept in the workplace due to the vigilant efforts of the unions,” adds Prof. Virginia Teodosio, Sibal’s colleague at UP SOLAIR.............

http://www.up.edu.ph/upforum2.php?i=247&pg=295&pgidx=&pgmax=1&issue=30