The Youth on the Political Turmoil
by: Enan Flores
Redefining the Youth
The youth has always been known for its idealism and zeal towards its goal. This has been the basis for saying that the youth is “the hope of the future” - “a potent agent for change”. However, some sections of the society view this as a mere illusion and hypocrisy. The need to indispensably hope that “change” will someday come to our society brought us to believe to this antique.
Nonetheless, the ever-constant characteristic of the youth in general, in all existing society and all era, will still hold the truthfulness that inevitably indeed, and still, the youth is the future of the society.
Curiosity, rebellion and complexity describes what the youth are today. Their questions are never-ending usually resulted in experimenting unusual and risky things if unable to be answered by their elders or find the latter's answers unsound to their imagination. Rebellion usually described as making errors because of whimsical reasons but for many youth, it is the showing of discontentment and assertion of what they think is right.
Complexity is proven by the peculiar characteristic of the youth showed in history. In Marxist analysis, the oppressed sector- the working class is the moving force towards change and all others are only to be considered as subordinates in general sense. However in many parts of the world, history proved that the youth (Marxists classify as petty bourgeois) as a sector shared with all other sectors the capacity and power to change the course of history despite the view that it does not possesses the “prerequisite” of being oppressed and alienated to be such force.
Moreover, the illogical complexity of the youth towards responding to situations is another view. In Philippines for example, the great First Quarter Storm happened in the time when the economy relatively is healthy and the education is relatively superior over other countries in Asia. This time, beginning from the establishment of Gloria administration, in time when the situation is highly intolerable as to the extent of shocking the moral sense of the community, the force of spontaneous action of the youth is nowhere. This only shows that youth in its simple characteristic is complex and uncanny.
The youth, because of its innate curiosity and its natural characteristic of searching new and truthful things, it paves the way to the opportunity of using its bursting energy productively. The time and vigor to read and be educated is viewed to be highly probable in this sector.
In this stirring moment, where “change” is just around the corner, it gives the youth the opportunity to prove its worth and fulfill its fate. But even they do not act on this given situation what is definite is that change will surely come to happen more even right now that discontentment is widespread, as what many surveys says about the approval rating of the GMA administration and the system as a whole . Pent-up demands and pressures from below, and the incapacity of the country's democratic institutions to address them with any degree of effectiveness has added to the problem. We have come to the period where activism is very inviting and it is important for the young to seize the moment together with all other sectors
In doing this challenge, it is very important to have an overview of the prevailing options that the different political forces in the Philippines has been offering, their possibilities and impossibilities as well as their tendencies and what each offers to the youth sector.
On GMA's Cha-cha
The basic presumption is that GMA has already exhausted all the opportunities that the people has given to her, set aside the argument that even from the start people dislike her. Now, the efforts to change the Constitution is her (GMA) do-or-die option that nevertheless has the force to change the course of politics in the Philippines.
The need to change the constitution for system change is already recognized by many, even some left organizations. The week political institutions, unsecured economic provisions, hypocritical gender and cultural tolerance, and among others produced the so-called “democratic deficit” which is a sufficient reason to change the Constitution. Added to this is the view that the “antiquated” republican concept can no longer respond to the pressing needs of the Philippine politics vis-a-vis its relation to the South-East Asian region.
The basic question in this matter is: Will Charter Change make a difference? In the youth sector for example, does change in the Philippine Constitution will answer the basic problem of the sector? Will it solve the decade-long call for the accessible, quality and relevant education?
If we take a look back to our Constitution (the 1987 Constitution), it already guarantees the prioritization on education. The only problem is that our Government officials specially the Chief Executive are not that serious in this constitutional mandate. In short, this matter is beyond judicial question but a political question. It is a matter of willingness and seriousness of our leaders to execute what our Constitution has mandated.
Also the problem on youth employment which is directly connected with what the education had been provide and the “political space” to ensure youth participation in the governmental process is another theme.
The issue of fraud, corruption and political repression committed by GMA are serious matters that should be settled first before we talk about Charter Change. She should be held accountable to all atrocities of her regime and give justice to every drop of blood that spilled on the ground.
The only point here is that although the dance of Cha-Cha is very inviting, it lacks rhythm and timing. For us youth, we prefer dancing in the rhythm of punk-metal music and slam and kick Gloria out of Malacanang.
On Military Coup
Unsurprisingly, among us youth who are impatient for system change, “left-military” intervention in this political crisis really excites us. It captures our militant and rebellious imagination on the tradition of “righteous bravery”: our youthful dream and drama of offering our lives for the country and for rightful cause - all these romantic and idealistic thoughts without minding its danger.
The observations and criticisms on the Philippine society presented by these left-military elements and the alternatives that they are offering in response to it is actually the same as what the broad social movement are advocating for. One is the view of the need to advance the effectiveness and efficiency of our education system. However, the truth is that still, we can not deny the fact that firearms mean power, and power, if not rooted in deep moral and philosophical principle is vulnerable to abuse.
The Chavez-left-military phenomenon in Venezuela, according to Walden Bello, is unfeasible and very risky to happen here in the Philippines precisely because of the big difference of the characteristic of the military in Venezuela brought about by the historical facts and circumstances that happened there in contrast with what the military in the Philippines has gone through. This maintains the doubt that military can be a “safe” potent agent for change, more even, when not working hand-in-hand with other democratic forces.
The Authoritarian Left Option
The Democratic People's Council offered and peddled by the Communist Party of the Philippines-National Democratic Front inspired organization Bagong Alyansang Makabayan (BAYAN) together with its allied organizations is considered as the authoritarian left option in their response to the weakening GMA administration. Its author, the CPP is considered as one of the major oppositions strengthened by having a clear direction and characterized by disciplined and dedicated members. Moreover, it has the coercive arm to support somehow its cause. In short, relatively it has the capacity to seize power.
With regard to its platform on youth concerns such as education and job creation for the sector, it is almost the same as what other democratic left movement has been offering. It also proposing for accessible, scientific and nationalistic system of eduction and the generation of jobs for the young labor.
What is negative about them, among others, is the dogmatism that rooted in their tradition anchored with the proven potentiality of abusing powers as showed in many human rights violations they committed against their oppositions, even worst, against their own former comrades. These hinders many to join in to their force.
Likewise, there is an in-depth critique on their political and economic platform in general that tickles many political scientists and economists to react strongly against them. There is the probability of instead of having a better life out-of a national democratic alternative with strong anti-US and state-intervention policy in all aspect of human life, we ended up eating our tongues. Set aside the fact of their Maoist cultural agenda that may result to wars and civil outbreaks.
Like other rightists elements and GMA herself, this left forces should be held accountable first to all their victims before the youth should intelligently open their doors.
The Pluralist Left Prospect
The Laban ng Masa (LnM), a broad coalition of different progressive movements inspired by its banner of pluralism and promotion of a new democratic left activism which is actually composed of organization from old national democratic tradition, social democratic movement and some middle forces is a great breakthrough for the whole left movement in general.
For us youth left activists, it is a good example of postering unity and democracy as what our elders had told us when they were convincing us to join the progressive forces. Because until now for some youth, the popular sentiment is that it is self-contradicting to claim such principle when in fact the left itself is fragmented and some are undemocratic. In short, from the perspective of a youth inside the LnM, it inspires us a lot to continue in pursuing the idea of pluralism and democratizing left process as well as it gives us the inspiration to work harder than before.
With regard to the concerns of the youth movement, the Laban ng Masa has a clear platform on improving the education system, job generation and recognizing the youth as one of the stakeholders of the society. However, this is being criticize because it only gives general and abstract statement of its platform. But it is understandable that LnM just finished its discourse only on the level of addressing some “basic” issues.
Also among others, the still unfaded dynamics between groups rooted from deep diverse tradition and historical conflict, the diversed ideological perspectives, and failure to effectively mobilize middle forces are the criticisms on this emerging left unity.
Probing the Youth
“The youth today has come to an era when activism is not the vogue”. This is a usual defensive statement of some in making an excuse in the matter of talking about youth participation in social transformation. But even this has been true, social conscience dictates and presses us that it is the duty of the youth to fulfill their destiny – to take part in the broader struggle for a better society.
Some of the explanations to the foregoing statement is the information-and- Communication-Technology (ICT) phenomenon- the computer, Internet and text messaging technology to be specific. According to some, the “alternative world” created by these technology paved the way for the youth to scape from the “impurities” of the society and resorted to instead of facing the challenge of changing it, they just directed their angsts and other sentiments to the “other world” which will definitely give no direct negative effects to them (e.g. Depression and further disillusionment due to failure in the attempt to face the challenge).
Likewise, there is a view that this culture of skepticism is perhaps due to the inefficiency and ineffectiveness of the youth left movement to capture their imagination and to prove its worth. The phrase “wala ng pag-asa ang Pilipinas" is very familiar today perhaps because of the failure of the youth left organizations to show proof of worth, winning basic sectoral issues and creating “new activist way”. This led to the intolerable silence of the sector. Disenchantment due to disenfranchisement on political issues, chosen or unchosen.
Added to these reasons is the failure of the mainstream political institutions, the Sangguniang Kabataan in the Baranggays and Student Councils in the universities and colleges, to show its effectiveness as an alternative center of power and to deliver expected services to their constituencies resulted to political disillusionment.
Undeniably, the youth today is being used for various political agenda of the different parties. From electoral machineries to street mobilization. From authoritarian right to “progressive / libertarian” right groups; from extreme left to democratic left groups. Sometimes joining for food or money that resulted to the awkward conception of youth activism today.
In this given situation, where are the youth left organizations? According to an informant, progressive sections of the military who are planning to topple down the GMA administration are waiting for a big and spontaneous actions specifically from the youth to give their complete blow. The basis of this probably is for the security of popular support that is necessary to completely win the coup.
Many youth left organizations inherit the conflicts of their predecessors and awakened in the culture of hatred and ideological and political divisions. Even from the pluralist initiative of the left organizations within the LnM, there is an “untold” political and ideological division.
Still again, the weakening political imagination within the left movement in capturing the hearts and minds of the youth of this generation and the weakening strict education tradition of the left movement are the major determining factors.
In the end, I would like to go back to the very basic reason why the youth take an active part in changing the course of history towards a just and humane society, the “idealism” as an absolute concept and the determining principle of youth participation. If the left could just only properly use and maximize this concept using variety of sound and relevant techniques, it would be easy for all of us. In this era when youth seized to imagine, it is our main task to make them imagine once again.
------------------------------------------------------------------------------------
Si Enan ay kasalukuyang kalahok sa Activist School. Kasalukyan siyang kasapi ng BISIG-YOUTH at mag-aaral ng kursong Abugasya sa PUP (Polytechnic University of the Philippines). Ang artikulong ay mula sa Punlayan, ang Opisyal na Pahayagan ng Activist School.
Thursday, May 25, 2006
Ang Alegorya ng Balon at ang Kaliwa
Ang Alegorya ng Balon at ang Kaliwa
ni Jamir Niño Ocampo
Noong unang panahon, may tatlong palakang nakatira sa loob ng balon. Sila ay si Nadem, Sodem at Hindidem. Lahat sila ay naniniwala na ang langit ay kasing laki ng butas ng balon. Isang araw, napatalon si Sodem sa isang bahagi ng balon. Bigla niyang nakita ang araw na dumaan sa kalangitan na kasing laki ng butas ng balon. Binalikan niya ang mga kasama at buong sigasig na kinuwento ang kanyang nakita.
“Mga kasama, may nakita akong bolang apoy sa langit!”, sigaw ni Sodem.
“Ano?! Hindi totoo 'yan, wala kaming nakita dito”, sambit ni Nadem habang tahimik lang si Hindidem.
Patuloy ang diskusyon ng dalawa hanggang napagdesisyunan ni Nadem na tumalon sa pinuntahan ni Sodem. Nang makarating si Nadem, sa halip na araw, nakita niya ang buwan sa butas ng balon kaya buong galit na bumalik si Sodem sa mga kasama.
“Nakita mo, sabi ko sa iyo tama ako”, sabi ni Nadem.
“Anong tama! Mali ka, wala naman akong nakitang bolang apoy sa halip ay isang kalahating bola ng liwanag”, sambit ni Nadem.
Patuloy ang debate hanggang tuluyang nagkasamaan ng loob ang dalawa. Dahil sa matinding pag-aaway na kadalasa'y nagbubunsod sa pagkakasakitan, minabuti ng mga palaka na maghiwalay na lang ng tahanan. Lumipat ng tirahan si Sodem sa pinagkakitaan niya ng araw habang si Nadem ay nanirahan sa lugar na may buwan. Nanatili na lamang sa kanyang dating lugar ang litong-litong si Hindidem.
Lumipas ang maraming panahon, nagkaroon ng maraming anak at apo ang tatlong palaka. Ngunit sa pagdaan ng panahon mas lalong nahati ang tatlong pamilya sa kani-kanilang paniniwala tungkol sa langit. Mas lalo pang naging magulo ang buhay sa balon, nang ang mga anak at apo nina Nadem, Sodem at Hindidem ay nakakita pa ng ibang mga bagay sa kalangitan. Hindi na bumalik ang dating katiwasayan sa balon.
Sino nga ba ang tama sa tatlong palaka? Hindi naman natin maaring sabihing mali si Sodem dahil nakita niya talaga ang araw ngunit tama rin si Nadem sa pagkakita niya ng buwan. Buti pa si Hindidem na kahit nalilito ay nagbigay ng posibilidad sa dalawa.
Isang bagay ang lumilitaw, biktima si Nadem, Sodem at Hindidem ng pagkakataon at lokasyon. Kung nasa tamang sitwasyon lamang ang tatlong palaka sa pagtingin sa langit, marahil wala nang nangyaring pagkakahati-hati ng paniniwala. Ngunit ito ang kabalintunaan ng katotohanan, hinati na ng mundo ang mga taga-tingin ng langit sa iba't ibang lokasyon at pagkakataon.
Hindi malalayo ang karanasan ng mga palaka sa kasaysayan ng kilusang kaliwa. Sa kaso man ng mga palaka sa balon o ang kaliwa, parehong lumilitaw ang ilang kaisipan: ang ugnayan ng katotohanan sa hermeneutikang sitwasyon at ang konsepto ng partial truth. Ang hermeneutikang sitwasyon ay tumutukoy sa pagkakataon at lokasyon kung saan tinuklas o natuklasan ang katotohanan.
Ipinamalas ng kasaysayan ang partial truth sa kahinaan ng mga engrandeng naratibo ng modernismo bilang salamin ng katotohanan ng mundo tulad ng teorya ng kapitalismo ni Marx, pyschoanalysis ni Freud o teorya ng ebolusyon ni Darwin. Ang konsepto ng partial truth ay nagsasaad ng limitadong kapasidad ng mga panlipunang balangkas/social paradigms sa pagsakop ng buong katotohanan ng mundo at kakayanan lamang ng mga ito na alamin ang ilang bahagi ng katotohanan ng mundo. Maari nating gamitin ang dalawang misteryo ng katotohan sa pag-intindi sa kalagayan ng kilusan.
Sino nga ba ang tama sa nagkahati-hating kaliwa? Maari ba nating sabihing nagkamali ang mga Natdems (National democrats) sa pagtingin sa lipunan gamit ang lente ng komunismong Maoist- Marxist-Leninist? Mali ba ang pagtalon ng mga Socdems (Social democrats) sa lugar na pinagkakitaan nila ng sosyalistang demokrasya? Kaakibat ng tanong na kung sino ang may tamang lente ng lipunan, ang tanong na kung “sino ang may tamang pamamaraan ng pagbabago?”.
Mula sa nagkakaiba-ibang paniniwala, nanganak ng iba't ibang tradisyon at pamamaraan ng mga kaliwa. Nagkamali ba ang mga RAs (Reaffirmists) sa paggamit ng armas o ang mga ilang kaliwa sa paggamit ng parlamento? Hindi maaring sagutin ang mga ganitong katanungan dahil hinati na ang mga kaliwa ng pagkakataon at lokasyon habang tinitingnan ang katotohanan sa kalangitan mula sa balon katulad din ng pangbibiktima kina Nadem, Sodem at Hindididem.
Mas lalo pang naging magulo ang mga kaliwa sa loob ng balon nang ang mga ilang anak ng RJs ay nakakita ng iba pang bagay sa langit tulad ng Padayon na napagmasdan ang ilang bahagi ng pambansang demokrasya, Bisig na nakamasid sa dumadaang Sosyalismo at Marxismo-Leninismo, at Pandayan na nakakita ng demokratikong sosyalismo.
Hindi lumaon, napagsunduan ng tatlo na magrespetuhan na lang sa pagkakaiba ng kanilang paniniwala habang naninirahan sa bahagi ng balon na kung tawagin ay Akbayan. Sa paglipas pa ng panahon, dumami ang mga RJ na natutunan ang salitang pluralismo at kakambal nitong salitang respeto kaya sinimulan ng mga RJs sa kasalukuyan ang pagtayo ng kanilang tirahan sa loob ng balon na kung tawagin ay Laban ng Masa. Maaring maging mas malawak ang tirahan ng mga RJs sa balon kaysa sa mga RAs ngunit hindi tulad ng mga RAs, iba-iba pa rin ang pagtingin ng mga RJs sa langit.
Ngunit hindi sapat ang pluralismo at respeto kung nanaisin ng mga kaliwa na lumaya sa balon at makita ang kabuuan ng langit. Kinakailangan ng kaliwa ng sama-samang paglabas mula sa balon upang masilayan ang katotohanan ng langit at hindi na muling mabiktima ng sitwasyon.
Bagaman ang paglilinaw ng lente sa lipunan, ang pagtatalop ng katotohanan mula sa mundo ay may dalang sakit at hapdi, kinakailangan ng kaliwa hindi lamang ang pag-unawa kundi pagpapatawad at pagmamahal sa dating kasama.
Ngunit, hanggang saan sa labas ng balon ang tatahakin ng kaliwa sa pagtuklas ng katotohanan sa kalangitan? Hanggang saan magiging maunawain ang kaliwa sa pag-intindi ng paniniwala ng ibang kolektibong hindi kaliwa tulad ng mga kanan, ang mga neoliberal, ang mga authoritarian, ang mga business interest group o ang mga Christian evangelical at mga institusyon tulad ng militar, simbahan, media, IMF, World Bank at WTO.
Kapag muling nagkaisa ang kaliwa ng tirahan sa balon at lenteng pantingin sa lipunan, dadating ba ang punto na sasabihin ng kaliwa sa mga grupong wala sa kilusan na “kami ang tama, at kayo ang mali”. Kung ipagyayabang pa rin ng kaliwa na sila ang may hawak ng katotohanan at tamang lente ng lipunan, kahit magsama pang muli ang RA at RJ, Natdems at Socdems, kahit na mapagtagumpayan ng isang nagkakaisang kaliwa ang estado puder, mananatili pa rin nakakulong ang kaliwa sa balon dahil pinalawak lamang nila ang balon na kanilang kinakukulungan. Ang tanong ngayon: gaano ba kalawak ang kulungan ng katotohanan na gugustuhin ng kaliwa?
Kung sama-sama lamang ang mga palaka at ang kaliwa sa pagtuklas ng katotohanan sa labas ng balon at naging mas maunawain pa sa karanasan ng ibang palakang naninirahan sa labas ng balon, marahil ay nasilayan nila, hindi man tuluyan ngunit mas malaking bahagi, ang katiwasayan at kaliwanagan ng katotohanan sa kalangitan.
-------------------------------------------------------------------------------------
Katatapos lang sa kursong BS Economics si Jamir at kasalukuyang kalahok sa Activist School Antipolo batch. Pagkatapos ng Activist School, plano niyang magtrabaho sa Freedom from Debt Coalition (FDC), isang organisasyong tumutuligsa sa patakarang pang-ekonomya't ng gubyernong Pilipinas at neo-liberalismong kaayusan ng mundo. Kabilang siya sa Action for Alternative Democracy - University of the Philippines.
ni Jamir Niño Ocampo
Noong unang panahon, may tatlong palakang nakatira sa loob ng balon. Sila ay si Nadem, Sodem at Hindidem. Lahat sila ay naniniwala na ang langit ay kasing laki ng butas ng balon. Isang araw, napatalon si Sodem sa isang bahagi ng balon. Bigla niyang nakita ang araw na dumaan sa kalangitan na kasing laki ng butas ng balon. Binalikan niya ang mga kasama at buong sigasig na kinuwento ang kanyang nakita.
“Mga kasama, may nakita akong bolang apoy sa langit!”, sigaw ni Sodem.
“Ano?! Hindi totoo 'yan, wala kaming nakita dito”, sambit ni Nadem habang tahimik lang si Hindidem.
Patuloy ang diskusyon ng dalawa hanggang napagdesisyunan ni Nadem na tumalon sa pinuntahan ni Sodem. Nang makarating si Nadem, sa halip na araw, nakita niya ang buwan sa butas ng balon kaya buong galit na bumalik si Sodem sa mga kasama.
“Nakita mo, sabi ko sa iyo tama ako”, sabi ni Nadem.
“Anong tama! Mali ka, wala naman akong nakitang bolang apoy sa halip ay isang kalahating bola ng liwanag”, sambit ni Nadem.
Patuloy ang debate hanggang tuluyang nagkasamaan ng loob ang dalawa. Dahil sa matinding pag-aaway na kadalasa'y nagbubunsod sa pagkakasakitan, minabuti ng mga palaka na maghiwalay na lang ng tahanan. Lumipat ng tirahan si Sodem sa pinagkakitaan niya ng araw habang si Nadem ay nanirahan sa lugar na may buwan. Nanatili na lamang sa kanyang dating lugar ang litong-litong si Hindidem.
Lumipas ang maraming panahon, nagkaroon ng maraming anak at apo ang tatlong palaka. Ngunit sa pagdaan ng panahon mas lalong nahati ang tatlong pamilya sa kani-kanilang paniniwala tungkol sa langit. Mas lalo pang naging magulo ang buhay sa balon, nang ang mga anak at apo nina Nadem, Sodem at Hindidem ay nakakita pa ng ibang mga bagay sa kalangitan. Hindi na bumalik ang dating katiwasayan sa balon.
Sino nga ba ang tama sa tatlong palaka? Hindi naman natin maaring sabihing mali si Sodem dahil nakita niya talaga ang araw ngunit tama rin si Nadem sa pagkakita niya ng buwan. Buti pa si Hindidem na kahit nalilito ay nagbigay ng posibilidad sa dalawa.
Isang bagay ang lumilitaw, biktima si Nadem, Sodem at Hindidem ng pagkakataon at lokasyon. Kung nasa tamang sitwasyon lamang ang tatlong palaka sa pagtingin sa langit, marahil wala nang nangyaring pagkakahati-hati ng paniniwala. Ngunit ito ang kabalintunaan ng katotohanan, hinati na ng mundo ang mga taga-tingin ng langit sa iba't ibang lokasyon at pagkakataon.
Hindi malalayo ang karanasan ng mga palaka sa kasaysayan ng kilusang kaliwa. Sa kaso man ng mga palaka sa balon o ang kaliwa, parehong lumilitaw ang ilang kaisipan: ang ugnayan ng katotohanan sa hermeneutikang sitwasyon at ang konsepto ng partial truth. Ang hermeneutikang sitwasyon ay tumutukoy sa pagkakataon at lokasyon kung saan tinuklas o natuklasan ang katotohanan.
Ipinamalas ng kasaysayan ang partial truth sa kahinaan ng mga engrandeng naratibo ng modernismo bilang salamin ng katotohanan ng mundo tulad ng teorya ng kapitalismo ni Marx, pyschoanalysis ni Freud o teorya ng ebolusyon ni Darwin. Ang konsepto ng partial truth ay nagsasaad ng limitadong kapasidad ng mga panlipunang balangkas/social paradigms sa pagsakop ng buong katotohanan ng mundo at kakayanan lamang ng mga ito na alamin ang ilang bahagi ng katotohanan ng mundo. Maari nating gamitin ang dalawang misteryo ng katotohan sa pag-intindi sa kalagayan ng kilusan.
Sino nga ba ang tama sa nagkahati-hating kaliwa? Maari ba nating sabihing nagkamali ang mga Natdems (National democrats) sa pagtingin sa lipunan gamit ang lente ng komunismong Maoist- Marxist-Leninist? Mali ba ang pagtalon ng mga Socdems (Social democrats) sa lugar na pinagkakitaan nila ng sosyalistang demokrasya? Kaakibat ng tanong na kung sino ang may tamang lente ng lipunan, ang tanong na kung “sino ang may tamang pamamaraan ng pagbabago?”.
Mula sa nagkakaiba-ibang paniniwala, nanganak ng iba't ibang tradisyon at pamamaraan ng mga kaliwa. Nagkamali ba ang mga RAs (Reaffirmists) sa paggamit ng armas o ang mga ilang kaliwa sa paggamit ng parlamento? Hindi maaring sagutin ang mga ganitong katanungan dahil hinati na ang mga kaliwa ng pagkakataon at lokasyon habang tinitingnan ang katotohanan sa kalangitan mula sa balon katulad din ng pangbibiktima kina Nadem, Sodem at Hindididem.
Mas lalo pang naging magulo ang mga kaliwa sa loob ng balon nang ang mga ilang anak ng RJs ay nakakita ng iba pang bagay sa langit tulad ng Padayon na napagmasdan ang ilang bahagi ng pambansang demokrasya, Bisig na nakamasid sa dumadaang Sosyalismo at Marxismo-Leninismo, at Pandayan na nakakita ng demokratikong sosyalismo.
Hindi lumaon, napagsunduan ng tatlo na magrespetuhan na lang sa pagkakaiba ng kanilang paniniwala habang naninirahan sa bahagi ng balon na kung tawagin ay Akbayan. Sa paglipas pa ng panahon, dumami ang mga RJ na natutunan ang salitang pluralismo at kakambal nitong salitang respeto kaya sinimulan ng mga RJs sa kasalukuyan ang pagtayo ng kanilang tirahan sa loob ng balon na kung tawagin ay Laban ng Masa. Maaring maging mas malawak ang tirahan ng mga RJs sa balon kaysa sa mga RAs ngunit hindi tulad ng mga RAs, iba-iba pa rin ang pagtingin ng mga RJs sa langit.
Ngunit hindi sapat ang pluralismo at respeto kung nanaisin ng mga kaliwa na lumaya sa balon at makita ang kabuuan ng langit. Kinakailangan ng kaliwa ng sama-samang paglabas mula sa balon upang masilayan ang katotohanan ng langit at hindi na muling mabiktima ng sitwasyon.
Bagaman ang paglilinaw ng lente sa lipunan, ang pagtatalop ng katotohanan mula sa mundo ay may dalang sakit at hapdi, kinakailangan ng kaliwa hindi lamang ang pag-unawa kundi pagpapatawad at pagmamahal sa dating kasama.
Ngunit, hanggang saan sa labas ng balon ang tatahakin ng kaliwa sa pagtuklas ng katotohanan sa kalangitan? Hanggang saan magiging maunawain ang kaliwa sa pag-intindi ng paniniwala ng ibang kolektibong hindi kaliwa tulad ng mga kanan, ang mga neoliberal, ang mga authoritarian, ang mga business interest group o ang mga Christian evangelical at mga institusyon tulad ng militar, simbahan, media, IMF, World Bank at WTO.
Kapag muling nagkaisa ang kaliwa ng tirahan sa balon at lenteng pantingin sa lipunan, dadating ba ang punto na sasabihin ng kaliwa sa mga grupong wala sa kilusan na “kami ang tama, at kayo ang mali”. Kung ipagyayabang pa rin ng kaliwa na sila ang may hawak ng katotohanan at tamang lente ng lipunan, kahit magsama pang muli ang RA at RJ, Natdems at Socdems, kahit na mapagtagumpayan ng isang nagkakaisang kaliwa ang estado puder, mananatili pa rin nakakulong ang kaliwa sa balon dahil pinalawak lamang nila ang balon na kanilang kinakukulungan. Ang tanong ngayon: gaano ba kalawak ang kulungan ng katotohanan na gugustuhin ng kaliwa?
Kung sama-sama lamang ang mga palaka at ang kaliwa sa pagtuklas ng katotohanan sa labas ng balon at naging mas maunawain pa sa karanasan ng ibang palakang naninirahan sa labas ng balon, marahil ay nasilayan nila, hindi man tuluyan ngunit mas malaking bahagi, ang katiwasayan at kaliwanagan ng katotohanan sa kalangitan.
-------------------------------------------------------------------------------------
Katatapos lang sa kursong BS Economics si Jamir at kasalukuyang kalahok sa Activist School Antipolo batch. Pagkatapos ng Activist School, plano niyang magtrabaho sa Freedom from Debt Coalition (FDC), isang organisasyong tumutuligsa sa patakarang pang-ekonomya't ng gubyernong Pilipinas at neo-liberalismong kaayusan ng mundo. Kabilang siya sa Action for Alternative Democracy - University of the Philippines.
Sa Likod ng Antok at Usok
Sa Likod ng Antok at Usok....
Cherry-Anne Matriz
Inaantok na ko. Kaso deadline na ng submission ng article ko bukas. At ngayon ko lang uumpisahan to. Hindi sa tinatamad. Ang pagsusulat kasi para sakin ay nangangailangan ng motibasyon, at ang motibong pwersang panulak ay ang nararamdaman.
Times-up na sa yosi. Tama na ang nikotina. Satisfied na ko sa usok. Maraming nagtatanong sakin bakit daw ako nagyoyosi. Simple lang, meron kasi tayong tinatawag na sikolohiya ng hithit-buga. Pero kung maraming nagtatanong sakin tungkol sa bagay na yan, mas maraming nagtatanong sakin kung bakit ako tibak. Badtrip ang tanong sa totoo lang. Para kasi akong tinanong ng “bakit ganyan ang pagkatao mo?” Ewan ko. Ganun kasi ang dating sakin. Pero sa kabila ng pagka-badtrip, seryoso ko pa rin naman siyang sinasagot, “Wala lang, trip ko lang.” Seryoso no?
Inatasan akong gumawa ng article tungkol sa perspective ko bilang activist. Ummm.... Perspective? Mukhang hindi ata ganun kadaling isalin yun sa obra ng dahon. Bahala na. Sa umpisa pa lang naman ng artikulong 'to, nakapaglahad na agad ako ng perspektiba ko. 'Yun nga lang, kwestyun kung may kaugnayan ba 'to sa pagiging tibak. Anywayz, tibak pa rin naman akong nagsasalita. When you're an activist, you are always an activist.
Kailangan ko bang i-define kung ano ang aktibismo? E kung sino ang sa tingin kong tunay na aktibista, kailangan ko bang ilagay dito?... Ayoko. Hindi lang dun umiinog ang usapin 'pag sinabihan ka na maglahad ng perspektiba ukol sa aktibismo. Saan pa?... Ayoko ngang sabihin, mamatay ka sa curiosity.... Pero... naisip ko lang bigla, wala akong karapatang magsabi kung sino nga ba ang tunay na tibak.
Kapag sinabi mong tibak ka, lubog ka man sa isang kilusan o hindi, nagrarally ka man o hindi, kilala ka mang tibak o hindi, basta alam mo sa sarili mo at malinaw sa'yong tibak ka, walang pwedeng magsabi sa'yong isa kang mapagpanggap na tibak. Pero may nais akong bigyang-linaw, kung wala kang pinaglalaban (kahit anu pa yung bagay na yun), siguro kailangan nga nating kwestyunin ang sarili kung tibak nga ba talaga tayo.
May kakilala ako, si Thea. Nakilala ko dati nung umattend ako ng seminar ng dati kong org. Pangarap nyang maging journalist. Malamang, gusto nyang mag-college. Nung huling text namin, hindi na raw siya nag-aaral ngayon. Walang pantustos. (With matching sad face pa sa text.) Sabi ko naman, ayos lang, at least may pang-text siya. (With matching smiling face pa sa text.) Kaso.... Kasama ang kaibigan ko sa 14.8 million na mga kabataang hindi nabigyan ng pagkakataong makapag-aral, hindi nabigyan ng pagkakataong landasin ang pangarap.
Yung uncle ko, regular na trabahador sa isang kumpanya ng softdrinks dito sa bansa. Dati yun. Kelan lang, tinanggal siya sa trabaho. Muntik daw siyang naglabas ng dalawang case ng softdrinks nang walang permiso't bayad. In short, attempted theft ang kaso. (Hindi ako sigurado sa ginamit kong term ng kaso, basta yun yung idea. Defensive?) Pero totoo man yun o hindi, dapat nilitis muna siya bago siya tinanggal. Dalawampung taon na siyang nasa serbisyo, tapos ganun-ganun lang siya tatanggalin? Si Gloria andami ng kaso, hanggang ngayon, hindi pa rin siya matanggal-tanggal.
Nakapanood ako ng docu. Nagmobilisa yung mga magsasaka ng Hacienda Luisita. Hindi sila nagmobilisa dahil trip lang nila. May panawagan sila. Karapatan. Makatarungang pasahod, makatarungang pakikitungo, makatarungang buhay. Sa paglamon ng dilim sa buong lugar, nilamon din sila ng mga balang mula sa mga baril ng mga militar habang mayabang na nakasakay sa tila dragong chopper sa taas.
Habang tumatakbo, unti-unting nagbabagsakan ang mga magsasaka kasama ang kanilang anak at asawa. Hindi dito usapin kung may nakaligtas man at kung ilegal man ang ginawa nilang pagmomobilisa. Tao yung mga yun. Anupa man ang sabihin ng mga Cojuanco, malinaw na krimen ang ginawa nila. Hindi na nga nila binigay ang hinihingi ng mga maralitang magsasaka, pinatay pa sila.
Dati, nung hayskul ako at hindi pa ko tibak, ang konsepto ko ng pagiging tibak ay pagrarally at pagiging subersibo. Ngayon, ganun pa rin. (Biro lang..!) ...Aktibista. Mga taong nasa aktibismo. Nag-aaral. Nagsusuri. Nagkikritik. Kumikilos. Nagnanais ng pgbabago. Nakikibaka.
Triangle at struggle. Pag-ibig at pakikibaka. Isa ako sa mga tinaguriang makabagong tibak.Wala akong balak ilagay sa artikulong to kung ano nga ba ang dapat taglayin ng isang makabagong tibak ayon sa sarili kong perspektiba. Pero may isa pa kong nais bigyan ng puwang. Ang tibak ay hindi lang nasa lansangan o kanayunan o sa bayan ang struggle.
Ang bawat tibak, habang patuloy ang pagnanavigate sa landas ng pakikibaka, paulit-ulit rin yang sinusugatan at tinutulak, paulit-ulit rin yang tumatayo at naninindigan. May mga umuurong at bumabalik sa safety zone. Piniling piringan ang sariling mga mata, takpan ang mga tainga at busalan ang sariling bibig. Sa kabila ng mga nagkalat na dugo sa paligid, ng mga iyak, hikbi at sigaw ng mga masang api habang nasa dunong ng pagpapakasasa sa yaman ang iilang mga taong nasa tuktok ng tatsulok, may mga tibak pa ring umuurong at sumusuko sa laban. Ang hinahangad ko lang na maipahiwatig dito, para sa mga bagong tibak, hanggang saan at hanggang kailan natin kayang panindigan ang esensya ng pagiging tibak natin? Hangga't hindi nakakamit ang tunay na kalayaang minimithi, wala sanang lilihis, wala sanang susuko, wala sanang bibitaw....
Wag daw lalagpas sa isa't kalahating pahina ng papel ang artikulo ko sabi ng ed-chip namin. Hindi ko man nasabi ang perspektiba ko ukol sa ano nga ba ang dapat taglayin ng isang makabagong tibak, tama na sakin ang makapaglahad ng damdamin ko bilang isa sa mga makabagong tibak. Naging magulo man o hindi ang ideyang ipinasok ko sa magasing ito, tama na sakin ang mabigyan ng pagkakataong huminga ang isang makabagong tibak na tulad ko sa magasing ito.
Hindi na ko inaantok. Hinhanap ko na rin uli ang nikotina't usok. Paalam na sa magasin. Salamat sa pagbabasa at pag-intindi.
Si Cherry-Anne Matriz ay 18 taung gulang at kasalukuyang nag-aaral sa Philippine Normal College, Manila. Siya ay kasalukuyang kalahok sa Activist School. Kabilang siya sa grupong MASP, isang militanteng organisasyon kabilang sa Bisig-Youth.
-------------------------------------------------
Ang PUNLAYAN ay isang newsletter ng Antipolo Batch - Activist School. May dalawang isyu, ang una: "Huling Pagtuklas at Pagninilay," May 18 '06 at ang pangalawang isyu, May 26, '06 AS batch graduation day.
Cherry-Anne Matriz
Inaantok na ko. Kaso deadline na ng submission ng article ko bukas. At ngayon ko lang uumpisahan to. Hindi sa tinatamad. Ang pagsusulat kasi para sakin ay nangangailangan ng motibasyon, at ang motibong pwersang panulak ay ang nararamdaman.
Times-up na sa yosi. Tama na ang nikotina. Satisfied na ko sa usok. Maraming nagtatanong sakin bakit daw ako nagyoyosi. Simple lang, meron kasi tayong tinatawag na sikolohiya ng hithit-buga. Pero kung maraming nagtatanong sakin tungkol sa bagay na yan, mas maraming nagtatanong sakin kung bakit ako tibak. Badtrip ang tanong sa totoo lang. Para kasi akong tinanong ng “bakit ganyan ang pagkatao mo?” Ewan ko. Ganun kasi ang dating sakin. Pero sa kabila ng pagka-badtrip, seryoso ko pa rin naman siyang sinasagot, “Wala lang, trip ko lang.” Seryoso no?
Inatasan akong gumawa ng article tungkol sa perspective ko bilang activist. Ummm.... Perspective? Mukhang hindi ata ganun kadaling isalin yun sa obra ng dahon. Bahala na. Sa umpisa pa lang naman ng artikulong 'to, nakapaglahad na agad ako ng perspektiba ko. 'Yun nga lang, kwestyun kung may kaugnayan ba 'to sa pagiging tibak. Anywayz, tibak pa rin naman akong nagsasalita. When you're an activist, you are always an activist.
Kailangan ko bang i-define kung ano ang aktibismo? E kung sino ang sa tingin kong tunay na aktibista, kailangan ko bang ilagay dito?... Ayoko. Hindi lang dun umiinog ang usapin 'pag sinabihan ka na maglahad ng perspektiba ukol sa aktibismo. Saan pa?... Ayoko ngang sabihin, mamatay ka sa curiosity.... Pero... naisip ko lang bigla, wala akong karapatang magsabi kung sino nga ba ang tunay na tibak.
Kapag sinabi mong tibak ka, lubog ka man sa isang kilusan o hindi, nagrarally ka man o hindi, kilala ka mang tibak o hindi, basta alam mo sa sarili mo at malinaw sa'yong tibak ka, walang pwedeng magsabi sa'yong isa kang mapagpanggap na tibak. Pero may nais akong bigyang-linaw, kung wala kang pinaglalaban (kahit anu pa yung bagay na yun), siguro kailangan nga nating kwestyunin ang sarili kung tibak nga ba talaga tayo.
May kakilala ako, si Thea. Nakilala ko dati nung umattend ako ng seminar ng dati kong org. Pangarap nyang maging journalist. Malamang, gusto nyang mag-college. Nung huling text namin, hindi na raw siya nag-aaral ngayon. Walang pantustos. (With matching sad face pa sa text.) Sabi ko naman, ayos lang, at least may pang-text siya. (With matching smiling face pa sa text.) Kaso.... Kasama ang kaibigan ko sa 14.8 million na mga kabataang hindi nabigyan ng pagkakataong makapag-aral, hindi nabigyan ng pagkakataong landasin ang pangarap.
Yung uncle ko, regular na trabahador sa isang kumpanya ng softdrinks dito sa bansa. Dati yun. Kelan lang, tinanggal siya sa trabaho. Muntik daw siyang naglabas ng dalawang case ng softdrinks nang walang permiso't bayad. In short, attempted theft ang kaso. (Hindi ako sigurado sa ginamit kong term ng kaso, basta yun yung idea. Defensive?) Pero totoo man yun o hindi, dapat nilitis muna siya bago siya tinanggal. Dalawampung taon na siyang nasa serbisyo, tapos ganun-ganun lang siya tatanggalin? Si Gloria andami ng kaso, hanggang ngayon, hindi pa rin siya matanggal-tanggal.
Nakapanood ako ng docu. Nagmobilisa yung mga magsasaka ng Hacienda Luisita. Hindi sila nagmobilisa dahil trip lang nila. May panawagan sila. Karapatan. Makatarungang pasahod, makatarungang pakikitungo, makatarungang buhay. Sa paglamon ng dilim sa buong lugar, nilamon din sila ng mga balang mula sa mga baril ng mga militar habang mayabang na nakasakay sa tila dragong chopper sa taas.
Habang tumatakbo, unti-unting nagbabagsakan ang mga magsasaka kasama ang kanilang anak at asawa. Hindi dito usapin kung may nakaligtas man at kung ilegal man ang ginawa nilang pagmomobilisa. Tao yung mga yun. Anupa man ang sabihin ng mga Cojuanco, malinaw na krimen ang ginawa nila. Hindi na nga nila binigay ang hinihingi ng mga maralitang magsasaka, pinatay pa sila.
Dati, nung hayskul ako at hindi pa ko tibak, ang konsepto ko ng pagiging tibak ay pagrarally at pagiging subersibo. Ngayon, ganun pa rin. (Biro lang..!) ...Aktibista. Mga taong nasa aktibismo. Nag-aaral. Nagsusuri. Nagkikritik. Kumikilos. Nagnanais ng pgbabago. Nakikibaka.
Triangle at struggle. Pag-ibig at pakikibaka. Isa ako sa mga tinaguriang makabagong tibak.Wala akong balak ilagay sa artikulong to kung ano nga ba ang dapat taglayin ng isang makabagong tibak ayon sa sarili kong perspektiba. Pero may isa pa kong nais bigyan ng puwang. Ang tibak ay hindi lang nasa lansangan o kanayunan o sa bayan ang struggle.
Ang bawat tibak, habang patuloy ang pagnanavigate sa landas ng pakikibaka, paulit-ulit rin yang sinusugatan at tinutulak, paulit-ulit rin yang tumatayo at naninindigan. May mga umuurong at bumabalik sa safety zone. Piniling piringan ang sariling mga mata, takpan ang mga tainga at busalan ang sariling bibig. Sa kabila ng mga nagkalat na dugo sa paligid, ng mga iyak, hikbi at sigaw ng mga masang api habang nasa dunong ng pagpapakasasa sa yaman ang iilang mga taong nasa tuktok ng tatsulok, may mga tibak pa ring umuurong at sumusuko sa laban. Ang hinahangad ko lang na maipahiwatig dito, para sa mga bagong tibak, hanggang saan at hanggang kailan natin kayang panindigan ang esensya ng pagiging tibak natin? Hangga't hindi nakakamit ang tunay na kalayaang minimithi, wala sanang lilihis, wala sanang susuko, wala sanang bibitaw....
Wag daw lalagpas sa isa't kalahating pahina ng papel ang artikulo ko sabi ng ed-chip namin. Hindi ko man nasabi ang perspektiba ko ukol sa ano nga ba ang dapat taglayin ng isang makabagong tibak, tama na sakin ang makapaglahad ng damdamin ko bilang isa sa mga makabagong tibak. Naging magulo man o hindi ang ideyang ipinasok ko sa magasing ito, tama na sakin ang mabigyan ng pagkakataong huminga ang isang makabagong tibak na tulad ko sa magasing ito.
Hindi na ko inaantok. Hinhanap ko na rin uli ang nikotina't usok. Paalam na sa magasin. Salamat sa pagbabasa at pag-intindi.
Si Cherry-Anne Matriz ay 18 taung gulang at kasalukuyang nag-aaral sa Philippine Normal College, Manila. Siya ay kasalukuyang kalahok sa Activist School. Kabilang siya sa grupong MASP, isang militanteng organisasyon kabilang sa Bisig-Youth.
-------------------------------------------------
Ang PUNLAYAN ay isang newsletter ng Antipolo Batch - Activist School. May dalawang isyu, ang una: "Huling Pagtuklas at Pagninilay," May 18 '06 at ang pangalawang isyu, May 26, '06 AS batch graduation day.
Aktibismo 101
Aktibismo 101
ni Karel Tabora
Narinig ko ang tungkol sa Activist School (AS) sa aking ama na isang full-fledged activist tulad ng aking ina. Masasabi kong lumaki ako sa isang tahanan na bukas sa prinsipyong ipinaglalaban ng mga T’bak. Madalas pa ngang maging paksa ng mga diskusyon sa aming hapag ang mga bagay-bagay at kaguluhan na may kaugnayan sa politika at iba’t ibang pagkilos.
Ngunit hindi ko masyadong binigyan ng importansya ang kanilang mga argumento dahil wala akong balak maging isang aktibista. Dumating kasi ako sa punto na nais kong bumuo ng sarili kong pagkakakilanlan. Ninais kong lumayo sa linyang kinabibilangan ng aking mga magulang - at sino ba naman ang may gustong mapalo ng batuta at mabomba ng tubig sa isang dispersal.
May mga bagay talaga na hindi mo kayang takasan o taguan. Dumating ang araw na kinausap ako ng papa ko na sumama sa isang seminar. Ginawa ko ang lahat para hindi ako makasama sa seminar. Sinubukan kong mag trabaho para lang makaalis ng bahay. Ginawa ko ring dahilan ang aming enrolment na tumatagal ng isang linggo para makalusot. Ngunit dumating pa rin ang araw na pinaka-iiwasan ko.
Isang umaga, ginising ako ng aking ama at sinabing simula na ng seminar sa mismong araw na iyon. Natural na hindi ako pumayag kahit pa alam kong para ito sa aking sariling pag-unlad. Doon ko lang siya nakitang ganoon ka seryoso sa isang bagay. Halos palayasin na niya ako. Kaya’t kahit LABAG sa aking kalooban, nag empake pa rin ako ng aking mga damit habang ang aking isipan ay nahahati, kung dadalhin ko ba ang aking mga gamit at magpakalayo-layo o pupunta sa AS na wala man lamang briefing at konsepto ng aktibismo.
Nalutas ang kaguluhan ng aking isipan nang namalayan kong na sa loob na ako ng isang opisina kasama ang mga batang T’bak na handang matuto at ipagpatuloy ang mga nasimulan ng nakaraang henerasyon ng mga T’bak.
Ito ang unang sabak ko sa isang seminar na may konsepto patungkol sa aktibismo at first time ko ding tumira sa isang retreat house na tatagal ng labinlimang araw. Wala ako ni katiting na ideya kung anong mangyayari sa loob ng ganoong kahabang panahon. Ngunit isa lang ang naging tiyak sa aking isipan-KALITUHAN. Nakakalito ang bawat minutong lumipas sa loob ng IPD (Institute for Popular Democracy) office.
Walang nangangahas kumausap kanino man. Pakiramdam ko tuloy ay mali ang pagpunta ko dito. Ngunit hindi nagtagal unti-unting nabasag ang katahimikan. Nagsimulang magdiskusyunan ang mga kabataang kasabayan ko tungkol sa kanilang pinaniniwalaan, palagay at iba pang bagay na may kaugnayan sa aktibismo. Halos dumugo ang ilong ko habang pinakikinggan ang kanilang mga litanya.
Pakiramdam ko ay na-transport ako sa ibang dimensyon, hindi ko lubusang maintindihan ang kanilang pinagsasasabi. Nasanay kasi ako sa usapang tungkol sa mga computer games, subject sa school, babae at kung anu-ano pang kalokohan ng aking mga kaibigan. Kaya’t nahirapan akong sumabay sa agos ng kanilang usapan. Hindi pa nga natatapos ang kanilang mga sinasabi ay para bang gusto nang pumutok ng aking ulo sa dami ng tanong na nais mabigyan ng kasagutan. Mabuti na lang at dumating ang tanghalian. Dahil kailangan ko na talagang kargahan ng panibagong sustansya ang MURA KONG ISIPAN na napakadaling inubos ng kanilang mga argumento.
DING!!! Round 2; Ikalawang round na ng diskusyon, ginanap na ito sa loob ng isang conference room. Nakakakaba ang bawat yugto, ni hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa tanong na kung ano ang aking organisasayon. Doon ko unang naranasan mag flat-line ang aking utak, parang ayaw ng gumana, information overload kung baga. Kaya’t pinagsisisishan ko kung bakit hindi ko pinakinggan ang aking ama noong ipinakikilala niya sa akin si Karl Marx at kung sinu-sino pang pilosopo. Ngunit doon ko rin natutunan kung gaano kasarap ang mag isip ng hindi lang para sa sarili kundi ang mag-isip para sa kapakanan ng LAHAT.
Natapos ang unang araw ng magaan at masarap sa pakiramdam. Totoong napakaraming aspeto at konsepto ang mahirap intindihin para sa MURA KONG ISIPAN (heheh), subalit sa tuwing iisipin kong hindi lang para sa akin ang aking ginagawa, muli akong nabubuhayan.
Ang bagal ng oras sa loob ng bahay ni kuya ( St. Mary’s house of prayer). Ngunit hindi natatapos ang bawat araw ng walang bagong natutunan. Ang bawat minuto ay punong-puno ng sustansya at lutong. Sa kabilang banda, hindi ko maiwasang maguluhan at malito. Salamat na lang sa mga bago kong kasama at kaibigan na handang tumulong at sagutin ang aking mga katanungan.
Habang lumilipas ang araw unti-unti kong nauunawaan ang mga bagay na ipinaglalaban ng mga aktibista. Nais ng mga T’bak ang pagbabagong makakatulong sa lahat. Dati ang T’bak para sa akin ay pampagulo lang ng lipunan at mga taong masyadong ginagawang komplikado ang lahat ng bagay. Ngunit matapos ang ilang araw ng pag-aaral sa tulong ng AS unti-unti akong namulat na ang mga aktibista pala ay yung mga taong bukas ang isipan sa kahit anong pag babago, sila yung mga kumikilos para sa katotohan, at handang mag-sakripisyo para sa LAHAT at sa bayan.
Maliban sa mga bagay na patungkol sa aktibismo, may mga kaugalian din akong natutuhan na maaaring makatulong pa sa aking pag-unlad, tulad ng pagiging independent. Mas nabigyan kasi ako ng pagkakataong umasa sa aking sarili dito sa AS. Wala kasi ang mga taong tumutulong sa akin kapag dumating na ang panahon ng pangangailangan. Tinuro din sa akin ng AS na tumingin sa bagay na hindi lang sa iisang perspektiba kundi subukan itong ipaliwanag sa iba pang punto de bista.
Ang bawat sesyon ay puno ng mga bagong teorya, konsepto at iba pang kaisipan. Dati ang pagtingin ko sa mass media, lalo na sa ating bansa, ay isa sa mga sumisira sa isipan ng kabataang Pilipino. Ngunit ng dahil sa isang sesyon, namulat ako sa tunay na halaga ng mass media. Ito ay ang nagsisilbing daluyan ng impormasyon na makakahubog sa isipan ng mga kabataan. Gayundin, mas nabigyan din ng liwanag ang konsepto ng kaliwa at iba’t iba pang social movements.
Maaring hilaw pa ang aking mga napulot na kaisipan at ideolohiya. Ngunit buo na ang aking loob. Handa na kong magsakripisyo at matuto hindi lang para sa akin kundi para sa mga kabataang tulad ko at sa bansa.
Sa panahon natin ngayon, unti-unting nababawasan ang suportang nanggagaling sa “youth sector” para maisulong ang konsepto ng aktibismo at pagbabago. Sa aking palagay, humantong tayo sa ganito, sa kadahilanang nawawalan na ng kakayahan kaming mga kabataan na makinig at magsuri sa tunay na nangyayari sa aming paligid. Malaki ang maiitulong ng sektor ng kabataan dahil kami ang magpapatuloy sa mga nasimulang pakikibaka.
Lahat ay dumadating sa pagtatapos. Dadating na ang final night sa bahay ni kuya, maghihiwalay na ang mga housemates at magbabalik sa kanilang mga sariling pakikibaka, maghahanap na muli si KUYA ng panibagong housemates na handang tanggapin ang panibagong pagsubok na yayanig sa kanilang prinsipyong ipinaglalaban at kahit walang isang milyong pisong premyo, mayroon namang bagong samahan na nabuo at prinsipyong ipinaglaban ng tapat.
P.S. Sana nga lang magkaroon na ng IDIOT’S GUIDE TO ACTIVISM.
Si Karel Tabora, edad 18, ay walang anumang karanasan sa aktibismo bago pumasok sa Activist School. Kilalang aktibista ang kanyang mga magulang na sila Edwin at Leticia Tabora. Mga magulang na iginigiya ang anak sa aktibismo.
ni Karel Tabora
Narinig ko ang tungkol sa Activist School (AS) sa aking ama na isang full-fledged activist tulad ng aking ina. Masasabi kong lumaki ako sa isang tahanan na bukas sa prinsipyong ipinaglalaban ng mga T’bak. Madalas pa ngang maging paksa ng mga diskusyon sa aming hapag ang mga bagay-bagay at kaguluhan na may kaugnayan sa politika at iba’t ibang pagkilos.
Ngunit hindi ko masyadong binigyan ng importansya ang kanilang mga argumento dahil wala akong balak maging isang aktibista. Dumating kasi ako sa punto na nais kong bumuo ng sarili kong pagkakakilanlan. Ninais kong lumayo sa linyang kinabibilangan ng aking mga magulang - at sino ba naman ang may gustong mapalo ng batuta at mabomba ng tubig sa isang dispersal.
May mga bagay talaga na hindi mo kayang takasan o taguan. Dumating ang araw na kinausap ako ng papa ko na sumama sa isang seminar. Ginawa ko ang lahat para hindi ako makasama sa seminar. Sinubukan kong mag trabaho para lang makaalis ng bahay. Ginawa ko ring dahilan ang aming enrolment na tumatagal ng isang linggo para makalusot. Ngunit dumating pa rin ang araw na pinaka-iiwasan ko.
Isang umaga, ginising ako ng aking ama at sinabing simula na ng seminar sa mismong araw na iyon. Natural na hindi ako pumayag kahit pa alam kong para ito sa aking sariling pag-unlad. Doon ko lang siya nakitang ganoon ka seryoso sa isang bagay. Halos palayasin na niya ako. Kaya’t kahit LABAG sa aking kalooban, nag empake pa rin ako ng aking mga damit habang ang aking isipan ay nahahati, kung dadalhin ko ba ang aking mga gamit at magpakalayo-layo o pupunta sa AS na wala man lamang briefing at konsepto ng aktibismo.
Nalutas ang kaguluhan ng aking isipan nang namalayan kong na sa loob na ako ng isang opisina kasama ang mga batang T’bak na handang matuto at ipagpatuloy ang mga nasimulan ng nakaraang henerasyon ng mga T’bak.
Ito ang unang sabak ko sa isang seminar na may konsepto patungkol sa aktibismo at first time ko ding tumira sa isang retreat house na tatagal ng labinlimang araw. Wala ako ni katiting na ideya kung anong mangyayari sa loob ng ganoong kahabang panahon. Ngunit isa lang ang naging tiyak sa aking isipan-KALITUHAN. Nakakalito ang bawat minutong lumipas sa loob ng IPD (Institute for Popular Democracy) office.
Walang nangangahas kumausap kanino man. Pakiramdam ko tuloy ay mali ang pagpunta ko dito. Ngunit hindi nagtagal unti-unting nabasag ang katahimikan. Nagsimulang magdiskusyunan ang mga kabataang kasabayan ko tungkol sa kanilang pinaniniwalaan, palagay at iba pang bagay na may kaugnayan sa aktibismo. Halos dumugo ang ilong ko habang pinakikinggan ang kanilang mga litanya.
Pakiramdam ko ay na-transport ako sa ibang dimensyon, hindi ko lubusang maintindihan ang kanilang pinagsasasabi. Nasanay kasi ako sa usapang tungkol sa mga computer games, subject sa school, babae at kung anu-ano pang kalokohan ng aking mga kaibigan. Kaya’t nahirapan akong sumabay sa agos ng kanilang usapan. Hindi pa nga natatapos ang kanilang mga sinasabi ay para bang gusto nang pumutok ng aking ulo sa dami ng tanong na nais mabigyan ng kasagutan. Mabuti na lang at dumating ang tanghalian. Dahil kailangan ko na talagang kargahan ng panibagong sustansya ang MURA KONG ISIPAN na napakadaling inubos ng kanilang mga argumento.
DING!!! Round 2; Ikalawang round na ng diskusyon, ginanap na ito sa loob ng isang conference room. Nakakakaba ang bawat yugto, ni hindi ko alam kung ano ang isasagot ko sa tanong na kung ano ang aking organisasayon. Doon ko unang naranasan mag flat-line ang aking utak, parang ayaw ng gumana, information overload kung baga. Kaya’t pinagsisisishan ko kung bakit hindi ko pinakinggan ang aking ama noong ipinakikilala niya sa akin si Karl Marx at kung sinu-sino pang pilosopo. Ngunit doon ko rin natutunan kung gaano kasarap ang mag isip ng hindi lang para sa sarili kundi ang mag-isip para sa kapakanan ng LAHAT.
Natapos ang unang araw ng magaan at masarap sa pakiramdam. Totoong napakaraming aspeto at konsepto ang mahirap intindihin para sa MURA KONG ISIPAN (heheh), subalit sa tuwing iisipin kong hindi lang para sa akin ang aking ginagawa, muli akong nabubuhayan.
Ang bagal ng oras sa loob ng bahay ni kuya ( St. Mary’s house of prayer). Ngunit hindi natatapos ang bawat araw ng walang bagong natutunan. Ang bawat minuto ay punong-puno ng sustansya at lutong. Sa kabilang banda, hindi ko maiwasang maguluhan at malito. Salamat na lang sa mga bago kong kasama at kaibigan na handang tumulong at sagutin ang aking mga katanungan.
Habang lumilipas ang araw unti-unti kong nauunawaan ang mga bagay na ipinaglalaban ng mga aktibista. Nais ng mga T’bak ang pagbabagong makakatulong sa lahat. Dati ang T’bak para sa akin ay pampagulo lang ng lipunan at mga taong masyadong ginagawang komplikado ang lahat ng bagay. Ngunit matapos ang ilang araw ng pag-aaral sa tulong ng AS unti-unti akong namulat na ang mga aktibista pala ay yung mga taong bukas ang isipan sa kahit anong pag babago, sila yung mga kumikilos para sa katotohan, at handang mag-sakripisyo para sa LAHAT at sa bayan.
Maliban sa mga bagay na patungkol sa aktibismo, may mga kaugalian din akong natutuhan na maaaring makatulong pa sa aking pag-unlad, tulad ng pagiging independent. Mas nabigyan kasi ako ng pagkakataong umasa sa aking sarili dito sa AS. Wala kasi ang mga taong tumutulong sa akin kapag dumating na ang panahon ng pangangailangan. Tinuro din sa akin ng AS na tumingin sa bagay na hindi lang sa iisang perspektiba kundi subukan itong ipaliwanag sa iba pang punto de bista.
Ang bawat sesyon ay puno ng mga bagong teorya, konsepto at iba pang kaisipan. Dati ang pagtingin ko sa mass media, lalo na sa ating bansa, ay isa sa mga sumisira sa isipan ng kabataang Pilipino. Ngunit ng dahil sa isang sesyon, namulat ako sa tunay na halaga ng mass media. Ito ay ang nagsisilbing daluyan ng impormasyon na makakahubog sa isipan ng mga kabataan. Gayundin, mas nabigyan din ng liwanag ang konsepto ng kaliwa at iba’t iba pang social movements.
Maaring hilaw pa ang aking mga napulot na kaisipan at ideolohiya. Ngunit buo na ang aking loob. Handa na kong magsakripisyo at matuto hindi lang para sa akin kundi para sa mga kabataang tulad ko at sa bansa.
Sa panahon natin ngayon, unti-unting nababawasan ang suportang nanggagaling sa “youth sector” para maisulong ang konsepto ng aktibismo at pagbabago. Sa aking palagay, humantong tayo sa ganito, sa kadahilanang nawawalan na ng kakayahan kaming mga kabataan na makinig at magsuri sa tunay na nangyayari sa aming paligid. Malaki ang maiitulong ng sektor ng kabataan dahil kami ang magpapatuloy sa mga nasimulang pakikibaka.
Lahat ay dumadating sa pagtatapos. Dadating na ang final night sa bahay ni kuya, maghihiwalay na ang mga housemates at magbabalik sa kanilang mga sariling pakikibaka, maghahanap na muli si KUYA ng panibagong housemates na handang tanggapin ang panibagong pagsubok na yayanig sa kanilang prinsipyong ipinaglalaban at kahit walang isang milyong pisong premyo, mayroon namang bagong samahan na nabuo at prinsipyong ipinaglaban ng tapat.
P.S. Sana nga lang magkaroon na ng IDIOT’S GUIDE TO ACTIVISM.
Si Karel Tabora, edad 18, ay walang anumang karanasan sa aktibismo bago pumasok sa Activist School. Kilalang aktibista ang kanyang mga magulang na sila Edwin at Leticia Tabora. Mga magulang na iginigiya ang anak sa aktibismo.
Subscribe to:
Posts (Atom)
