Made in China at ang Pilipinas

Doy Cinco
Oktubre1, 2008

Dekada noventa (90s) ng ako’y nahilig bumili ng murang produktong Made in China. Mula sa Maling luncheon meat, ang delatang kalaban ng Spam (made in USA) hanggang mga kasangkapang pagpapanday (hardware o carpentry tools), tulad ng metro, martilyo, lagari, level, tools gamit sa sasakyan at marami pang iba. Sa akalang tatagal, de kalidad at parang plakado't maipangtatapat sa gawang Stateside. Yun, ang resulta, halos lahat ng gamit kong Made in China, kundi sira, kinalawang. "Tubong Lugaw !"

Pagpasok ng dekada 2000, bumulusok ng todo ang ekonomiya ng China at parang wala ng mabibili na hindi Made in China. Bumaha ng halos lahat ng consumers item, mula sa kasangkapang bahay, furniture, pagkain, gulay, prutas, motorcycle, truck, electronics (PC at Laptop computers), DVD, appliances, furniture, clothings, shoes, toys, pagkaing DE LATA, cell phone at school supplies na Made in China. Ang nakaka-intriga, peke man, pirated o ORIG, may signature ng mga kilalang multi-national companies mula sa US, Japan at Europe, makikita sa halos lahat ng malalaking Mall, Divisoria, palengke o sa bangketa (mula Aparri hanggang Jolo) at ang nakaka-intriga, kalat ito sa buong mundo.

Nagboom ang consumer goods 'di lang sa Pilipinas maging sa buong mundo at ayon sa International Monetary Fund (IMF), "pitong ulit (7x) na mas malaki ang in-export ng China (export driven economy) kaysa sa buong mundo." Grabe ang pag-unlad ng China, "mula sa lipunang sarado, nagbukas, patungo sa isang industrialisado at maunlad na bansa." Napatunayan ko ito ng kami'y nagtravel package tour (5 days) sa Shanghai at Shenzhen may tatlong taon na ang nakalipas. Parang milya-milya na ang agwat ng pamumuhay ng China kung ikukumpara sa Pilipinas. (Photo: Shanghai; May/Doy Graduation Treat for Borly, http://doycinco.multiply.com/photos/album/6/Doys_Travelogue#16)

Kahit sinasabing "malaki raw ang naitulong ng Made in China sa mga mahihirap at sa mga can't afford na mamamayan ng mundo," pakirandam ng marami parang nadaya't naloko, nasakripisyo ang kalidad. Dagdag pa ang kapabayaan, ang negatibo't hindi napaghandaan ng gubyerno, na ang malaking bahagi ng ating lokal na industria (agri at small and medium scale industries) ay nabangkarote't nangagmatay. Walang proteksyon, safety nets ika nga sa mga dambuhala at predatory products na Made in China.

Ang China ang lumalabas na “pabrika na ng mundo,” ang pinakapusod ng Globalisasyon. Ika nga, “kung mabilis pumasok ang mga produkto ng mundo, partikular ang China sa Pilipinas, dahil sa globalisasyon, mabilis din itong naibubunyag, natatapatan at nasasawata (global Watchdog)." Tapos na ang Beijing Olympics at matagumpay na spacewalk, ngunit pagdating sa "Made in China, isyu sa karapatang pantao at Tibet, parang gumuho ang pagtingin ng marami sa China." (Photo below: Chaosheng Industrial Parkhttp://images.google.com.ph/images?um=1&hl=tl&client=firefox-a&rls=org.mozilla:en-US:official&q=China%27s+industrial+park&start=20&sa=N&ndsp=20)

Ang China ang siya ngayong pangunahing investor at nagpapautang sa Pilipinas. Bilyon-bilyung dolyar na puhunan ang ipinasok ng China, mula sa electrification, telecommunication (ZTE broadband), transportation (Northrail), mining, pati agrikultura't inprastruktura. Sa laki ng interest o itinayang puhunan, "hindi mahirap paniwalaang maki-alam ang China sa intenal affair ng bansa. Hinihinalang ang China ang sekretong nang-impluwensya kay GMA ng ibasura nito ang MOA-Ancestral Domain sa pagitan ng GRP at MILF na siya namang ikinatampo ng US."

Itong huling iskandalong kinasapitan ng China, matapos matagpuang positibo't kontaminado ang kanilang gawang GATAS, buong mundo ang nagimbal, natakot at agad ini-recall ng mga mauunlad na bansa ang gatas at mga kaugnay na produktong Made in China. Ayon sa China, "apat lang daw na sanggol ang namatay at may limampung libo lang ang naapektuhan dahil sa melamine sa gatas." Isang industrial chemical na ginagamit sa paggawa ng plato, aparador, formica, plastic at iba pa ang melamine. May katagalan na ang isyu at dahil sa talamak na censorship, patuloy na naibebenta ito sa merkado. Kung matatandaan, noong 2003, sumambulat sa China ang iskandalo hinggil sa mga infant formula na kumitil ng dose-dosenang sanggol.

Ang BFAD
Aminin nating mahina ang mga “patakaran, regulasyon at monitoring oversight” patungkol sa SAFETY ng kalakal at produktong pagkain at gamot ang Bureau of Food and Drugs. Bukud sa kakapusan ng budget, malaki ang kanyang limitasyon at kakayahan na magampanan ang mandatong mabilisang busisiin ang lahat ng pumapasok na imported goods o produkto sa bansa. Mula sa simpleng toothpaste, cosmetic whitening hanggang sa pagkain, mga dairy products ay hirap ang BFAD. Kung sa bagay, ultimo sa China, itinuturing isang superpower ng mundo ay karaniwang familiar (consumers) ang mga kasong FAKE, untested at kung minsan, nakamamatay na pharmaceuticals.

Ang problema, ayon kay Cong Edno Joson, “kung saka-sakaling positibo, may maiulat na kasong may nagkasakit o namatay, wala pa sa ating batas na kayang makapagpaparusa ng mga salarin (Made in China, US-Europe o lokal). Kung batas umano ang masusunod, lahat ng matutukoy na responsable sa pagbe­benta ng kontaminadong gatas ay dapat managot, ngunit ang realidad, sa kasaysayan ng consumer protection sa bansa, walang nahahabol na asunto at wala pang kasong may nanagot.”

Nagpalabas na ang BFAD ng mga listahan kung saan, kanilang te-testingin (lokal o imported) kung may melamine o wala ang mga gatas. Kasama sa bubusisiin ang mga kilalang produktong gatas na may tatak na Nestle. Batay sa direktiba ng Department of Health (DOH), ipinagbabawal na ang distribusyon, pag-aangkat at pagbebenta ng produktong ito sa bansa. Kaya lang, mabilis tayo sa mga kautusan at panawagan, nanggamote tayo sa implementasyon.

Hindi pa umaabot ang BFAD sa mabilisang pagpapatupad ng safety alerts at pagre-recall ng mga produkto gaya ng ginagawa ng mauunlad na bansa o ang isang first world countries na paulit-ulit na pinapangarap ni GMA. Maliban sa mungkahing pagpapalakas ng BFAD, panahon na rin upang makapagsagawa ang gubyerno ng programang makapagpapaunlad ng lokal na industria ng gatas na galing sa kalabaw at kambing. Umasa ka pa.
(Photo: The scare has seen long lines of anxious parents outside Chinese hospitals [AFP]Parents sue China dairy firm; http://english.aljazeera.net/news/asia-pacific/2008/10/200810243940958879.html)

Related Story:
Can we trust 'made in China'? by Joe Havely
It may seem hard to remember, but it was only a little more than a couple of decades ago when the label 'made in China' was seen as something slightly exotic.
http://english.aljazeera.net/news/asia-pacific/2008/09/200891973553488448.html

House Votes 'No' on Paulson's Bailout

But Is the Financial Meltdown Averted?

By Mike Whitney, CounterPunch.
September 29, 2008.
The fear on Capital Hill is palpable, especially among the Democrats who have led the effort to pass Paulson's boondoggle ASAP.
Today the US House rejected Treasury Secretary Paulson's $700 billion Emergency Economic Stabilization Act of 2008. Paulson said he has the votes, but Paulson was wrong. The House bucked the Paulson's claim that buying up the illiquid mortgage-backed assets from the nation's banks would be enough to save the financial system from an impending meltdown. The jury remains out on that question, too. Professor Nouriel Roubini, chairman of Roubini Global Economics, summed it up like this, "You're not resolving the two fundamental issues: You still have to recapitalize the banking system, and household debt is going to stay high". A large number of economists believe Roubini is right. The bill would not solve the underlying problems.

There is a crisis. The banking system is undercapitalized, the credit markets are frozen, and foreign creditors are beginning to slow their purchases of US debt. It's all bad. At the same time the number of casualties among the financial giants -- Bear Stearns, Indymac, AIG, Lehman, Washington Mutual -- continues to grow. Three more struggling European banks were added to the list of financial institutions that needed emergency government assistance this past weekend. It's no wonder Congress feels like they have to do something to stop the bleeding.

Before the stock market opened on Monday, the futures markets had slumped heavily into negative territory, while the TED spread, an indicator of stress in interbank lending, had widened to 3.19, a level that suggests another rocky week of trading ahead. Could this be another Black Monday?

Paulson's bill was designed to avert a system-wide crash by clearing the banks' balance sheets so they could resume extending credit to consumers and businesses. The hope was that massive infusion of capital would "turn back the clock" to the happy days of low interest speculation and bubble economics. Paulson is a "one trick pony" who firmly adheres to the belief that wealth creation depends on maximum leverage and an ever-weakening currency. But that world view is no longer applicable after reaching Peak Credit, where consumers are no longer able to make the interest payments on their loans and businesses and financial institutions are forced to curb their spending and dump their toxic assets at firesale prices. The system is deleveraging and nothing can stop it. Paulson has yet to accept the new reality.

Besides, there was no guarantee that the banks would use the money in the way that Paulson imagines. As one Wall Street veteran explained to me, "I don't see one penny of that $700 billion ending up helping the broader economy. I see it being used to prop up share prices so the insiders can salvage as much as possible when dumping their shares".

Indeed, the $700 billion is just part of a massive "pump and dump" scheme engineered with the tacit approval of the US Treasury and the Federal Reserve. Once the banksters have offloaded their fraudulent securities and crappy paper on Uncle Sam, they will do whatever they need to do pad the bottom line and drive their stocks up. That means they will shovel capital into hard assets, foreign currencies, gold, interest rate swaps, carry trade swindles, and Swiss bank accounts. The notion that they will recapitalize so they can provide loans to US consumers and businesses in a slumping economy is a pipedream.

The US is headed into its worst recession in 60 years. The housing market is crashing, securitzation is kaput, and the broader economy is drifting towards the reef. The banks are not going to waste their time trying to revive a moribund US market where consumers and businesses are already tapped out. No way; it's on to greener pastures. They'll move their capital wherever they think they can maximize their profits. In fact, a sizable portion of the $700 billion will likely be invested in commodities, which means that we'll see another round of hyperbolic speculation in food and energy futures pushing food and fuel prices into the stratosphere. Ironically, the taxpayers' largesse will be used against them, making a bad situation even worse.
http://www.alternet.org/workplace/100829/house_votes_%27no%27_on_paulson%27s_bailout_--but_is_the_financial_meltdown_averted/

Related Story:
Senate Sells Us All Out by David Swanson
The Senate has voted to spend money it does not have to give the executive branch powers it cannot safely be given -- all in order to dump OUR money on a bunch of billionaire bankers, all motivated by a bunch of fear-mongering lies and the legalized bribery of campaign contributions
http://www.countercurrents.org/

Sec Puno at ang EO 739 (Martial Law Philippine style?)

Doy Cinco
September 25, 2008

Mukhang manhid na’t allergic na ang mga tao sa mga Executive Orders (EOs). Maganda man ang instensyon ng KAUTUSAN, kung kabalintunan ang persepsyon ng tao, may pagdududa’t agam-agam at may credibility problem, nawawalan ito ng merito. Kahit paulit-ulit na total denial, pagpapaliwanag na hanggang 2010 lang si GMA, parang walang naniniwala. Baka dulot ito ng kapraningan, ang pagiging kontrabida ng magkabilang panig o masyado ng irrelevant ang isyu, kaya tuloy wala ng pumapansin sa mga opinion? Inperaness sa palasyo, dahil sapat na ang taglay na kapangyarihan, baka hindi na talaga kailangan ni GMA ang Martial Law, cha cha at term extension? Kaya lang, ano man ang uncertainty sa pulitika, ang sigurado, matutuloy ang 2010 election. (Photo above: bp1.blogger.com/.../Ronaldo+Puno+and+Gloria.jpg )

Itong nakaraang buwan (Agosto), habang abala ang marami sa isyu ng peace process, MOA-AD, pagsiklab ng gera sa Mindanao, pagbulusok ng presyo ng bilihin, panukalang reproductive health at walang patumanggang katiwalian sa gubyerno, isang kakaibang direktiba o Executive Order (EO 739) ang isinagawa ni GMA. Kaliwa’t kanang negatibong reaksyon ang agad sumambulat sa mga dati ng matataas na opisyal ng gubyerno, kritiko ng palasyo at grupong civil society.

Sa alituntuning nakasaad sa EO 739, "ire-re-organisa raw nito ang peace and onder council (National Peace and Order Council - NPOC) sa buong kapuluan, mula nasyunal, regional, provincial, city hangang antas municipal. Layon daw nitong tapusin ang deka-dekadang usaping insureksyon at mag move on na ang bansa sa inaasam-asam na first world country."

Tulad ng NSC, ang National Peace and Order Council (NPOC) ay pamumunuan ng Secretary ng Department of Local Government na si Ronnie Puno. Bubuuin ito ng Director General of the National Security Council; the Executive Secretary; the Secretary of Foreign Affairs; the Secretary of National Defense; the Secretary of Justice; the Press Secretary; the Chairman of the Dangerous Drugs Board; the Presidential Adviser sa Peace Process; the Director-General ng Presidential Management Staff; at Director-General ng Philippine Information Agency (PIA).

Kasama rin sa NPOC ang pamunuan ng Presidential Anti-Graft Commission; Chief of Staff of the Armed Forces of the Philippines; Chief of the Philippine National Police; Director ng Bureau of Investigation. Dagdag pa ang tatlong (3) kinatawan mula sa pribadong sektor na ia-appoint ni GMA. Maliban sa pagbabago ng composition ng konseho, ang DILG ang siyang tatayong bagong secretariat (Kalihiman) ng NPOC at ito’y pamumunuan ni Sec Puno. Mukhang seryoso, malawak ang saklaw at komprehensibo ang scope ng kapangyarihan. Kung magkakaganito, ang "political settlement options," tulad sa kaso ng Nepal, maraming bansa sa Latin American countries ay tila sarado na sa Malakanyang.

DILG Sec Ronnie Puno
Si Sec Puno ang pinaka-pinagkakatiwalaan cabinet official ni GMA. Kung may dynamics o faction man sa loob ng Malakanyang, ang grupo ni Puno ang isa sa pinakamasugit na nabibigyan prioridad sa masasalimuot na gawain ng Malakanyang. (Photo: www.abs-cbnnews.com/.../ronniepuno.jpg)

Ayon sa mga kritiko, "hindi maitatatwang isang hunyango, madaling magpalit ng kulay, baligtarin at oportunista si Puno. Sa katunayan, nanilbihan ito sa halos apat (4) na presidente ng Pilipinas, mula kay Tita Cory, FVR, hanggang kay Erap Estrada. Mula sa pagiging operador sa electoral politics, siya ang nagcucultivate at nag-ga-groundwork sa mga masinsinang trabahong "special operation," " overall coordinator at administration strategist ni GMA. " Dahil sa taglay niyang posisyon (DILG Secretary), siya ang rumerenda, direktang timon at organizational operator ng partidong KAMPI at LAKAS-CMD.

Sa katunayan, si Puno ang isa sa responsableng nangasiwa sa matagumpay na kampanyang elektoral ni GMA nuong 2004 presidential election at 2007 election. Mula sa "hello garci controversy - dagdag-bawas special operation," ang people initiatives, PIRMA patungo sa inaasam-asam na Con As - Cha Cha at extension of term limits. Katuwang ang grupong "special concern" ng Malakanyang, si Puno ang nagbalangkas ng estratehiya sakung paano tatablahin ang destabilization plot ng mga kaaway ni GMA, ang makailang beses na impeachmnet sa Kongreso, ilang ilang ulit na bantang kudeta at pipol power ng civil society at maka-Kaliwang grupo. Bagamat marami ring sumablay na plano't estratehiya, parang siya ang dahilan kung bakit nananatili si GMA sa Malakanyang.

Sa tuwing may "crisis situation," siya ang spin doc sa mga insidenteng "poso negrong" pagpapasabog sa Glorietta, Congress at Manila Pen stand off at ang pamumudmud ng daang milyong piso sa mga kaalyado at kritiko ng palasyo, mula sa League of Provinces of the Philippines (LPP), Union of Local Authority (ULAP) at sa mga tongresman. Hanggang sa pinakahuling sandali, siya ang responsable kung "bakit may lumitaw na Kumander Bravo at Kato na inilikha raw ng naunsyaming peace process at labanan sa Mindanao."
Kaya lang, para kay GMA, 'wag masyadong magtitiwala sa taong sobrang sipsip. Ang ating maipapayo kay GMA, dapat mag-ingat siya sapagkat, sa oportunistang track record ni Puno, baka siya ang unang trumaydor, lumundag sa kabilang bakod at parang Hudas na unang magkakanulo sa kanya.

Ano nga ba talaga ang layunin at para saan ang NPOC? "Kung bubuwagin nito ang warlordism, private armies ng mga political clan, rural development at pagpapalakas ng INSTITUSYONG sasawata sa talamak na katiwalian sa gubyerno (COA, UMBUDSMAN at TANODBAYAN), magtatakwil ng TRAPO politics sa bansa, overhauling ng Comelec, radical shift, formulate ng bagong patakaran sa ekonomya, utang panlabas (external debt) at patakarang demokratisasyon," sasang-ayon ang marami, LEGACY at sasaluduhan ng mundo si GMA..

Ang pinangangambahan ng marami at ang grupo ng mga dating matataas na government officials (FSGO), "hindi mahirap paniwalaang gamitin ni GMA ang EO 739 upang ineutralisa at kastiguhin ang mga kaaway (local - national) sa nalalapit na 2010 election hanggang 2016, lagpas sa itinatadhana ng batas." Tulad ng direktibang 1081 ni Marcos, may tatlong dekada na ang nakalipas, may hinalang gagamitin ni GMA ang Red bogey, ang CPP-NPA upang bigyang katwiran ang pagdidiklara ng "emergency power at martial law at magtagal sa pwesto beyond 2010."

Kung nasa ICU ang US, cancer ang tama sa Pilipinas

Doy Cinco
Sept 21, 2008
Hindi ko lang alam kung hanggang kailan makakabangon, kung kaya pang isalba (bailout plan) ng US federal government, iba pang mga Bangko Central ang bangkaroteng lagay ng ekonomya ng US, "pagtagilid ng global economy at sistemang Kapitalista ng mundo." Sa nangyayaring financial crisis, parang nawalan na ng mukha, kumpyansa, kredibilidad ang matagal ng “modelong pang-kaunlarang” ginagamit na capital at free market economy ang mundo.

Sa pagbagsak ng stock market at pagkalugi ng malalaki at kilalang institusyong pananalapi sa mundo - Merrill Lynch, Lehman Brothers, ang insurance giant AIG, Fannie Mae, Freddie Mac at investment bank Bear Stearns, sinasabing ito na ang pinakamatinding dagok na tumama sa Global Kapital mula pa nung unang nakalasap ito ng "The Great Depression” noong 1929 hanggang 1930.

Kung sinasabing "naghihingalo na ang kilusang Kaliwa sa mundo, marami ang naniniwala na ang pwersang maka-Kanan, ang pandaigdigang kapitalismo at neo-liberalismo ay nasa bingit na rin ng kamatayan,” Ang tanong ng marami, " lalakas o makakabawi pa ba ule ang mga Estado at mamamayan at muling maibabalik ang pagtitiwala ng isang malakas at aktibistang gubyerno sa mundo?"

Dahil nakasandig ang ekonomya sa US at sa iba pang mga mauunlad na Kapitalistang Bansa, directly o indirectly, apektado ang Pilipinas. Ang sabi ng iba, bukud sa titindi ang "internal conflict," hihina ang "negosyo, konsumo, bentahan at maraming mababangkaroteng negosyo at dahil dito, milyong Pinoy ang magugutom, mamamatay na sanggol, dadami ang prostitusyon, milyong manggagawa ang mawawalan ng trabaho at malamang manguluntoy ang dollar remitances na ipinadadala mula sa mga OFW at migranteng Pinoy sa ibayong dagat." Kung baga, kung "nasa ICU (intensive care unit) ang US economy, nasa taning na o may malubhang CANCER ang bansang Pilipinas."

Alalahaning may 7 bangko sa Pilipinas, hindi pa kasama rito ang hinalang pati ang GSIS ($1.0 billion?) at SSS, ang nagoyong nagpasok (exposure) ng mahigit $360.0 milyon o P15.0 bilyong sa mga financial institution sa US. Kahit pa sabihin ng Malakanyang at local corporate elite na "HUWAG magPANIC, wag mag-withdraw ng pera sa mga bangko, i-atras na ang mga Seguro, Pension, pre-need-companies na nasimulan ng hinuhulug-hulugan ng Pinoy middle class, "may maniwala kaya?"

Pangalawa; sinasabing "hindi raw gaanong maapektuhan ang Pilipinas dahil daw wala pa sa 2% ang exposure ng ating mga local financial institution sa Amerika?" Tanga pala kayo! Walang dudang lahat ng bansa sa mundo (South Korea, Japan, European countries) ay maaring may ganoong din level na porsientong exposure (2%) sa US, kaya lang ang katumbas ng 2% exposure sa local bank ng Japan ay malamang nasa $20.0-100.0 billion; ang katumbas na 2% sa Switzerland banks duon ay $100.0 billion? Kaya't ang 2% exposure sa Pilipinas ($400.0 million) ay lubhang napakalaki at tiyakang maka-aapekto sa galaw at katatagan ng financial institution sa bansa.

Ang lesson at reality, "hindi pala monopolyo ng mga gubyerno ang pangungulimbat, katiwalian at pangungurakot sa mundo. Kung baga, mas demonyo, mas buwaya at mas matakaw ng ilang ulit itong mga dambuhalang corporate ELITE ng mga pribadong sektor, ng mga financial institutions at sistemang Kapitalismo sa kabuuan."
Kaya lang, ano ang paki ng mga maralita sa naghihingalong lagay ng KAPITAL sa mundo? Matagal ng nasa krisis, tambay sa kanto at amuyong sa lipunang buluk ang mga Pilipino.

"Ano ang bago," magpapatuloy ang pangungurakot sa gubyerno at pagiging busabos ng Pilipino sa mga dayuhan. Patuloy na tatangkilikin ang McDo, KFC, Starbucks, bumebenta ang Japanese, Korean Car at Made in China na nagtataglay ng American at European signature. Nandiyan pa rin ang Caltex/Chevron, Shell at Petron. Magpapatuloy na panuurin ang mga pelikulang Holywood at higit sa lahat, "magsasalita pa rin ng ENGLISH (carabao nga lang) ang mga Pilipino," magpapatuloy ang kapit sa patalim o ang migration ng Pinoy middle class sa US, Europa, Canada, Australia at New Zealand.

“Matira ang matibay ika nga at ang pagsuway sa batas ay maaaring isa ring anyo ng pasibong pagtutol sa buluk na sistema.”Halimbawa; paano makapagbenta ng illigal na droga, maging Kabo at tagapagpataya ng weteng, mashiao at ibugaw ang kakilalang kabataang babae sa mga manyakis? Mang-akyat ng bahay sa mga villages, mangholdup ng mga pasahero sa jeep, Taxi at bus, mandukot, magnakaw ng side mirror, plaka o gulong ng mamahaling sasakyan, makapang-agaw ng cell phone, lady's bag at Lap Top sa likod ng nakaparadang bagong Honda, mang-agaw ng motorsiklo, mang-hijack ng SUV at makapag-BANK robbery. (Photo: maralitang lunsod, (Photo:http://cache.daylife.com/imageserve/07iz2nYg9wgeJ/610x.jpg)

Sabi ng iba, “kung sinipon ang US, pyumonya ang katumbas na tama sa Pilipinas,” para sa mga kritiko, "nasa malubhang kalagayan, nasa ICU ang US, samantalang matagal ng nasa malubhang cancer, nailibing na ng buhay ang puso't kaluluwa ng bansang Pilipinas."

Related Story:
Etta to GSIS: Come clean on GIP by Jonathan Mayuga
Correspondent
http://www.businessmirror.com.ph/09242008/headlines04.html

Will This Gigantic Bailout Work? by Sean O’Grady
http://www.countercurrents.org/ogrady200908.htm

Only a Roosevelt-Scale Counterrevolution Can Prevent Great Depression II By Robert Kuttner,
The American Prospect.
http://www.alternet.org/workplace/99241/only_a_roosevelt-scale_counterrevolution_can_prevent_great_depression_ii/

Budget Process ng gubyerno, prone to KURAKOT

Doy Cinco /
Setyembre 17, 2008

Nang maibulgar ang sistemang “Congressional Budget Insertion” sa maanomalyang C5 road extension project, mas lalong luminaw sa taumbayan ang modus operandi ng pangungurakot sa Kongreso, Senado at Ehekutibo. Kung bakit napapalusutan, walang napaparusahan, walang accountability at higit sa lahat, kung bakit tayo validictorian sa KURAKOT sa Asia.

Batid ng lahat na “tip of the iceberg” lamang ang “double entry-insertion o ang paningit" sa pondo ng C5 road extension projects, kung baga, wala pa itong one percent (1.0 %) sa kabuuang nakukulimbat, nananakaw sa gubyerno. Ayon sa Transparency International, umaabot ng 40-60% ng taun-taong budget ang nananakaw at naibubulsa sa kabang yaman ng bansa.

Ayon kay Leonor Briones ng Alternative Budget Initiative (ABI), isang nationwide na alyansa ng mga NGOs; "may projected revenues sa Budget Expenditures at Sources of Financing (BESF) na nagkakahalaga ng P56 billion ang maaaring ma-magic. May “Special Purpose Funds (SPF)” na P760.0 billion (56% ng 2009 proposed budget). Hindi dumadaan sa karaniwang performance based sa budgeting process ang SPF sapagkat ang lump-sum funds sa ilalim ng SPF ay discretionary ng isang presidente. Ito ang mga kadahilanan kung bakit prone sa abuso at kurakot ng Malakanyang ang Budget. Bukud pa sa “unprogrammed Funds” na nagkakahalaga ng P75.97 billion na kung saan walang pagdi-detalyesa kung paano at saan ito gagamitin." Hinihinalang mahigit kumulang na P 20-40-B ang Congressional insertion taun-taon sa national budget.

Ang problema, kung usapin ng budget, "masyadong powerful ang presidente ng Pilipinas. Every step of the way, mula sa SARO (special allotment release order), notice of allocation hanggang releasing, mula sa budget preperation at legislation, meaning, sa Kongreso at sa Senado, sa Bicam hanggang budget execution," dadaan sa kamay ni GMA. Kung ayaw ni GMA, idis-approved o i-approved ang budget, siya ang bosing at masusunod. Sa ganitong sistema, hindi mahirap paniwalaang "walang nalalaman, walang SOP, walang parte sa katiwalian si GMA."

Ang kawalan ng transparency, accountability at kawalang partisipasyon ng mamamayan sa budget process ang isang dahilan kung bakit gahigante't, kaliwa't kanang katiwalian (kakulangan ng delivery of basic services) ang nararanasan taun-taon sa bansa. Nalagay sa sitwasyong napag-iwanan tayo sa lahat ng bagay sa Asia-Pasipiko. Ang isang malaking pagkakamali, masyadong ipinagkatiwala, inasa sa mga pulitiko (oposisyon at administrasyon) at presidente ang kinabukasan at kahihinatnan ng sambayanang Pilipino.

Sa totoo lang, dahil ang mamamayan ang tunay na nakararanas ng kahirapan, pighati at sila ang nakaka-alam sa tunay na kalagayan ng komunidad, sila ang dapat na "may karapatan at mas SAY sa budgeting process," walang dahilan upang sila'y i-etchepwera at hindi maging kabahagi sa "deliberasyon, monitoring at mag-evaluate ng buong proseso ng pagba-Budget sa gubyerno; mula sa paghahanda, pagsasa-priority, pag-a-identify ng mga programa't proyekto, hanggang sa implementasyon at pagpapatupad" ang mamamayan. Hindi hamak na magkaiba ang interest ng pulitiko at ng mamamayan at wala ng naniniwalang representatnte't kinatawan (dahil hinalal ng buluk na sistema ng election) ng mamamayan ang mga pulitiko.

Bakit hindi gawing "participatory (mapanglahok) at demokratiko" ang proseso ng pagba-budget? Sa sistemang “Participatory Budgeting” na tinatawag, kahit paano'y mababawasan ng kaunti ang pangungulimbat sa gubyerno. Isang innovation sa gawaing paggugubyerno kung saan, demokratikong kinukunsulta at binibigyan ng kapangyarihan ang mga kinatawan ng mamamayan, civil societies, NGOs, taong simbahan, kooperatiba at iba pa na aktibong lumahok, magdeliberasyon at magdesisyon sa kung paano ia-allocate, ia-identify, ipa-priority ang pambansang (pamprobinsya at municipalidad) budgetsa gubyerno.

Experimentong pinag-aralan (Porto Alegre, Brazil) at ipinatupad ito sa Brazil (1990s) at agad kumalat ang magandang balita sa buong Latin Amerika at buong mundo. Dahil sa napatunayang epektibo at episyente, nireplika't kinopya ng ilang mauunlad na bansa (France, Italy, Canada at United Kingdom), Africa at Asia ang sistemang “participatory budgeting process.” (photo: Why some Latin American cities are asking ordinary citizens to decide how public funds should be spent grupobid.org/.../archive/art/photos/f2004.jpg)
Ang alam ko, may ganito na ring kahawig na programa sa ilang bayan sa Pilipinas, ang balita, sa Naga City, ang kanilang mayor, si Jess Robredo.

Related Story:
GMA realigned P106 billion without Congress’ approval
by Gemma Bagayaua, Newsbreak, abs-cbnNEWS.com
http://www.abs-cbnnews.com/nation/09/17/08/gma-realigned-p106-billion-without-congress%E2%80%99-approval

Comb ’09 budget for dubious funds, NGOs tell solons
by Christine Avendaño
http://newsinfo.inquirer.net/inquirerheadlines/nation/view/20080908-159321/Comb-09-budget-for-dubious-funds-NGOs-tell-solons

Confronting Right Wing Rebellion, Bolivian President Evo Morales' Commitment to Democracy Evokes Memories of Salvador Allende

Roger Burbach
http://boliviarising.blogspot.com/2008/09/confronting-right-wing-rebellion.html

As Bolivia teeters on the brink of civil war, President Evo Morales staunchly maintains his commitment to constructing a popular democracy by working within the state institutions that brought him to power. The show down with the right wing is taking place against the backdrop of the thirty-fifth anniversary of the overthrow of Salvador Allende, the heroic if tragic president of Chile who believed that the formal democratic state he inherited could be peacefully transformed to usher in a socialist society. (Photo: http://i268.photobucket.com/albums/jj1/cauignitiontheory08/Salvador_Allende_by_ExtremeSi.jpg; EvoMorales; http://www.abc.net.au/reslib/200709/r183938_682179.jpg)

Like Allende, Morales faces a powerful economic and political elite aligned with the United States that is bent on reversing the limited reforms he has been able to implement during his nearly three years in power. Early on, Morales--Bolivia’s first indigenous president--moved assertively to exert greater control over the natural gas and oil resources of the country, sharply increasing the hydro-carbon tax, and then using a large portion of this revenue to provide a universal pension to all those over sixty years old, most of whom live in poverty and are indigenous.

The self-proclaimed Civic Committees in Media Luna (Half Moon)--Bolivia’s four eastern departments--have orchestrated a rebellion against these changes, demanding departmental autonomy and control of the hydro-carbon revenues, as well as an end to agrarian reform and even control of the police forces. The Santa Cruz Civic Committee, dominated by agro-industrial interests, is supporting the Cruceño Youth Union (UJC), an affiliated group that acts as a para-military organization, seizing and fire bombing government offices, and attacking Indian and peasant organizations that dare to support the national government.

Morales’ efforts to transform the institutions of the country have focused on the popularly elected Constituent Assembly to draft a new constitution. The assembly was convened in mid 2006 with representatives from Morales’ political party, the Movement Towards Socialism (MAS) holding 54 percent of the seats. In the drafting of the new constitution, the right wing political parties, led by Podemos (We Can), insisted that a two-thirds vote was needed even for the working committees to approve the different sections of the constitution. When they were overruled and a new constitution was close to being approved in November, 2007, members of the assembly, including its indigenous president, Silvia Lazarte, were assaulted in the streets of Sucre, the old nineteenth century capital where the assembly was being held.

Using words that evoked Allende’s last stand in the Chilean presidential palace, Evo Morales declared “dead or alive, I will have a new constitution for the country.” He quartered the assembly in an old castle under military protection where it adopted a constitution that has to be approved in a national referendum. Labeling Morales a “dictator,” the civic committees and the departmental prefects (governors) of Media Luna were able to stall the vote on the referendum, and instead organized departmental referendums for autonomy in May of this year that were ruled unconstitutional by the National Electoral Council.

Taking recourse in democracy rather than force, and searching for a national consensus, Morales then held up the vote on the new constitution, and instead put his presidency on the line in a recall referendum in which his mandate as well as that of the prefects of the departments could be revoked. On August 10, voters went to the polls and Morales won a resounding 67 percent of the vote, receiving a majority of the ballots in 95 of the country’s 112 districts with even the Media Luna department of Pando voting in his favor.

However, the insurgent prefects also had their mandates renewed. Based on the illegal, departmental plebiscites held in May, they moved to take control of Santa Cruz, the richest department. UJC shock troops roamed the streets of the city and surrounding towns, attacking and repressing any opposition by local indigenous movements and MAS-allied forces. Not wanting to provoke an outright rebellion, Evo Morales did not deploy the army or use the local police, leaving the urban area under the effective control of the UJC. (Photo: The toll from clashes between opponents and supporters of the government has risen to 30 [AFP] http://english.aljazeera.net/news/americas/2008/09/2008914235216729487.html)

Simultaneously, the right wing--led by the Santa Cruz Civic Committee--began sewing economic instability, seeking to destabilize the Morales government much like the CIA-backed opposition did in Chile against Salvador Allende in the early 1970s. As in Chile, the rural business elites and allied truckers engaged in “strikes,” withholding or refusing to ship produce to the urban markets in the western Andes where the Indian population is concentrated, while selling commodities on the black market at high prices. The Confederation of Private Businesses of Bolivia called for a national producers’ shutdown if the government refused “to change its economic policies.”

The social movements allied with the government have mobilized against this right wing offensive. In the Media Luna, a union coalition of indigenous peoples and peasants campaigned against voting in the autonomy referendums, and have taken on the bands of the UJC as they try to intimidate and terrorize people. In the Andean highlands, the social movements descended on the capital La Paz in demonstrations backing the Morales’ government, including a large mobilization in June that stormed the American embassy because of its support for the right wing. In July, the federation of coca growers in the Chapare, where US anti-drug operations are centered, expelled the US Agency for International Development.

This past week the Civic Committees stepped up their efforts to take control of the Media Luna departments. In Santa Cruz on September 8, crowds of youth lead by the UJC seized government offices, including the land reform office, the tax office, state TV studios, the nationalized telephone company Entel, and set fire to the offices of a non-governmental human rights organization that promotes indigenous rights and provides legal advice. The military police, who had been dispatched to protect many of these offices, were forced to retreat, at times experiencing bloody blows that they were forbidden from responding to due to standing orders from La Paz not to use their weapons. The commanding general of the military police, while angrily denouncing the violent demonstrators, said that the military could take no action unless Evo Morales signed a degree authorizing the use of firearms.

What was in effect occurring was a struggle between Morales and the military over who would assume ultimate responsibility for the fighting and deaths that would ensue with a military intervention in Media Luna. The armed forces do not support the autonomous rebellion because it threatens the geographic integrity of the Bolivian nation. Yet they are reluctant to intervene because under past governments, when they fired on and killed demonstrators in the streets of La Paz, they were blamed for the bloodshed.

On September 10, as violence intensified throughout Media Luna, Evo Morales expelled US ambassador Philip Goldberg for “conspiring against democracy.” The month before, Goldberg had met with the prefect of Santa Cruz, Ruben Costas, who subsequently declared himself “governor” of the autonomous department and ordered the formal take over of government offices--including those collecting tax revenues. Costas is the principal leader of the rebellious prefects, and the main antagonist of Evo Morales.

September 11, the 35th anniversary of the coup against Allende, was the bloodiest day in the escalating conflict. In the Media Luna department of Pando, a para-military band with machine guns attacked the Indian community of El Porvenir, near the departmental capital of El Cobija, resulting in the death of at least 28 people. In a separate action, three policemen were kidnapped. The Red Ponchos, an official militia reserve unit of Indians loyal to Evo Morales, mobilized its forces to help the indigenous communities organize their self defense.

The next day Morales declared a state of siege in Pando and dispatched the army to move on Cobija and to retake its airport that had been occupied by right wing forces. Army units are also being sent to guard the natural gas oleoducts, one of which had been seized by the UJC, cutting the flow of gas to neighboring Brazil and Argentina. General Luis Trigo Antelo, the commander in chief of the Bolivian Armed Forces declared: “We will not tolerate any more actions by radical groups that are provoking a confrontation among Bolivians, causing pain and suffering and threatening the national security.” In signing the order authorizing the use of force in Pando, Morales stated that he felt responsible for the humiliation of the military and the police by radicals and vandals because he had not authorized them to use their weapons. This was the quid pro quo for getting the military high command to act.

After sustained fighting with at least three dead, the army took control of the airport and moved on the city. An order for the arrest of the prefect of Pando was issued for refusing to recognize the state of siege and for being responsible for the massacre in El Porvenir. In Santa Cruz, the police arrested 8 rioters of the UJC. Peasant organizations have announced they will march on the city to retake control of the government offices. The dissident prefects, led by Costas, are still demanding departmental autonomy and refusing to accept a national vote on the referendum for the new constitution.

Evo Morales refuses to back down, declaring in a meeting with supportive union leaders, “we will launch a campaign to approve the new constitution.” He did, however, indicate he may modify the draft to accommodate some of the demands for autonomy by the prefects. Like Allende, Morales continues to search for a democratic solution to the crisis in his country. For the moment, he has the backing of the Bolivian armed forces along with overwhelming popular support, thereby avoiding the ultimate fate of the Chilean president.

Roger Burbach is Director of the Center for the Study of the Americas (CENSA) based in Berkeley, CA. He has written extensively on Latin America and is the author of “The Pinochet Affair: State Terrorism and Global Justice.”

2010 presidentiables, magkakabalahibo

Doy Cinco / Setyembre 13, 2008

"Masyadong umiinit at napaka-aga ang preperasyon sa 2010 ng mga nagnanais makaagaw ng poder sa Malakanyang." Kung susundin ang mga pandisiplinang electoral na operator, "ito na ang tamang panahon (1 1/2 years pre-campaign period) upang makapaghanda o makaungos sa nalalapit na 2010." Kung sa bagay, wasto lamang ito kung makakatulong sa pagpapataas ng kamulatan o voter's education ng mga kabataan at botanteng Pilipino. Kaya lang, imbis na atupagin muna ang gulo at trahedya sa Mindanao, mga repormang hinihingi't ipinangako ng mga ito nuong 2004 at 2007 election, mas naitutuon sa pamumulitika at makinarya ang pinapriority.

Kung “bilib na bilib ang marami” sa kasusubaybay ng electoral campaign sa pagitan ni Obama at Cain/Palin sa Amerika, kinakabahan naman ang lahat sa madilim na senaryong kahihinatnan ng election sa 2010 sa Pilipinas. Ang hindi napansin ng mga kababayan natin, mukhang malapit ng magkaroon ng gubyerno sa Thailand, Malaysia at Pakistan.

Sa kabila ng patuloy na hindi humuhupang krisis pulitikal, ang impassed, ang political uncertainty, ang patuloy na gapangan ng bawat isa at bawat kalahok, lalong lumilinaw sa mamamayan na parang zarzuela na naman ang 2010 election. Ang isang sigurado, tiyak na matutuloy ang 2010 at lahat sila ay nasa “awareness campaign, political visibilities, pagpapakilala o name recall, nasa pagbubuo ng poltiical machineries, nasa pangangalap, pag-iipon ng lohistika at bilyong (P10.0 B) pisong pondo."

Matapos ang sunud-sunud na nakukuhang parangal sa kagitingan ng institusyon ng Senado na kanyang pinumunuan, mataas na acceptance o kredibilidad at pangunguna sa mga electoral survey, matapos "makabig ang dating Speaker na si Joe de Vanecia (Lakas faction) at ilang padrinong handang magbigay ng pondo para sa kanyang kampanya;" Enrique Razon, Lucio Tan, Henry Sy, Danding Cojuangco at iba pang posibleng sumasanib na pulitiko, "dahil lamang sa maanomalyang proyektong C5, biglang dumausdos, lumagapak at parang kandilang natunaw si Sen Manny Villar sa paningin ng tao." (Photo: www.abs-cbnnews.com/.../20080508_presidents.jpg)

Matapos ma-involved sa "double entry-insertion o ang paningit" ng pondong gagamitin sa C5 road extension projects, hindi na ito nagkaugaga sa kapapalusot, ka-aalibi at pagtuturuan kung sino ang tunay na salarin at nangurakot ng mahigit P200.0 milyong piso. Ang persepsyon ng marami, matagal ng kalakaran sa Kongreso at Senado ang ganitong klaseng katiwalian; ang pangungupit, insertion-paniningit, ang makadiskarte-SOP ng bilyong pisong pork barrel na tangan nito.

Hindi rin nakaligtas si Sen Loren Legarda, Ping Lacson at si Chiz Escudero ng ito'y kastiguhin ng kasamahan sa maagang pag-gagrand standing, name recall billboard at pamumulitika. Ang pananamantala sa kasong “kidnapping kay Ces Drilon,” kaliwa't-kanang exposay at paggamit ng resources ng gubyerno para sa preperasyon at political campaign Ad, tulad (pabahay at PAG-IBIG) ni Vice President Noli de Castro para sa 2010.

Bagamat consistent sa pangunguna sa electoral survey, walang partido o ayaw pumailalim sa partido, ampaw ang political machinery at walang malinaw na resources at pondo si VP Noli de Castro. Hindi lang oportunista, parang HUNYANGO, hindi klaro kung ito'y maka-administrasyon o oposisyon. Kung kaya't hindi rin maliwanag kung bibitbitin ito ng administrasyon, ng Lakas-CMD, Kampi o ng oposisyon at malamang sa hindi, aasa ito sa market votes na sa panahon ngayon ay hindi riable na asahan.

Nananantya rin ang dating presidenteng si Erap na makabalik sa poder. Ang kanyang “caravan na pasasalamat sa mamamayan at ang pamumudmud” ay pinaghihinalaang maagang campaign sorties sa buong kapuluan. Maliban sa unpopular at bluder na posisyong “utak pulbura” sa gera sa Mindanao, nagbabala ito na kung hindi magkakaisa ang oposisyon (single ticket), "kung pahihintuluttan, baka raw siya maubligang tumakbo.” Ang tingin ng iba, decoy at mukhang si Jinggoy talaga ang balak i-bargain nito sa pagka Vice President.

Patuloy na nasa kulelat at hindi maka-angat-angat sa pwesto sa mga survey si Sen Mar Roxas. Sabihin man natin na isa siya sa nagdadala ng plataporma de gubyerno, hindi garantiya ito sa botanteng Pinoy upang ika'y kargahin hanggang kampanya. Ang maagang pagpaparandam at preperasyon y nagresulta ng ibayong internal crisis at pagkakawatak-watak sa partidong Liberal. Sumabog ang maagang pagbubuo ng campaign machinery at hanggang sa ngayon ay hirap at hindi na nakarecover.

Nanatiling walang mapiling manok ang administrasyon sa 2010. Patuloy na lumalala ang hidwaan ng KAMPI at LAKAS-CMD sa Kongreso at sa mga lokal na ehekutibo sa buong kapuluan. Ang katawa-tawa, nagpipilit at maagang nagpiprisinta si Bayani Fernando ng MMDA na siya na ang dalhin bilang standard bearer ng LAKAS-CMD kahit umaalingaw-ngaw ang bansag sa kanyang “pasista, berdugo ng maralitang tagalunsod at sidewalk vendor." Ano man klaseng pangangampanya at panggagapang, estratehiyang bill board at sticker, mukhang hindi tumatalab, hindi epektibo at lalong inilulubog lamang ito sa kamunoy ng kasaysayan. Ang problema, walang gagong tongresman sa Lakas at Kampi ang magpapatiwakal na i-endorso si Bayani Fernando. Mas kapani-paniwalang mas tataya ang mga ito sa mga llamado, may winning chance at magsisipaglundagan sa kabilang bakod.

Habang kasabay na niraratsada ang Cha Cha, imiinit ang balitang ikukudeta si Speaker Nograles at ilang kongresman na malapit sa dating Speaker Joe de Venecia na nagpaplanong muling buksan ang “GMA impeachment sa mababang kapulungan." Sa dami ng lumulutang na espekulasyong pulitikal, may nagsasabing baka maunahan ito ng extra-constitutional na labanang pulitikal, ang pagsasabuhay ng cha cha, ang pagpapalit ng sistema ng paggugubyerno, diklerasyon ng emergency rule offshoot sa kaguluhan at gerang nagaganap sa Mindanao.

Habang parang talangkang nagsisikuhan at nagtatrayduran, pingangambahang mas magastos, mas masahol pa sa kabulukan, kaguluhan at dayaan ang 2010 election kaysa sa 2004 at 2007 election. Sa ganitong pangamba ng taumbayan, wala man lang mga pagsisikap at inisyatiba ang Kongreso't Senado na "makapagpapabago at makapagsasa-reporma ng sistema ng pulitika at eleksyon; tulad ng pagpapalakas ng political party, ang talamak na turncoatism, campaign finance, election conduct at higit sa lahat ang pagsasa-overhaul at pag-aaayos ng Comelec, ang punong abala sa election at institusyong na hanggang ngayon ay hindi pinagkakatiwalaan ng mamamayan."

Ang isang tanong, wala na bang "ALTERNATIVE, inaasahan magkaroon man lang ng isang aktibistang pangulo at may buto sa gulugod," mga senaryong ala Bolivia, Paraguay, Brazil o Venezuela? Ang nakakalungkot, kakaiba talaga ang Pilipinas, wala ng ngang tunay na partido pulitikal, mga TRAPO, lahat sila pare-pareho, MAGKAKABALAHIBO.

Ang pangangailangan ng isang malakas, mature POLITICAL PARTY SYSTEM

Doy Cinco /
September 9, 2008

SINO ang TUNAY na TRAPO?
Buluk, peke at mahina ang mga POLITICAL PARTY sa Pilipinas. Kung sino ang maimpluwensya, kung sino ang siga-siga, kung sino ang sikat, kung sino ang may pera't may pondo at kung sino ang paksyong may malalaking pamilya o ang makapangyarihang political clan, siya ang nahahalal, siya ang “tunay na pulitiko,” siya ang binoboto, siya ang tinitingala't PADRINO at siya ang dinoDIYOS sa partido. Ang aking tinutukoy na mga pampulitikang partido kung saan ito'y biktima at kinukubabawan ng TRAPO (indibidwal) ay ang KAMPI, LAKAS-CMD, NP. LP, NPC, KBL at iba pang maliliit na partido.
(Logo ng partidong Lakas-CMD, KAMPI, LP, NPC, NP, Genuine Opposition, Team Unity (administration)




Pasintabi muna, pasensya muna sa mga aktibistang (reformer) pulitiko na nauubligang makihalubilo, sumakay at gumamit ng mga partidong ito bilang political survival, behikulo sa pagdedeliver ng basic services at good governance (Padaca, Baguilat, Jess Robredo at iba pa).

Katangian at dinisenyo ang political party upang magturn coat, maging HUNYANGO, magpalit ng kulay at maki-ayon sa sino mang mananalo at naka-upo sa Malakanyang. Bilang political survival, ito ang kanilang nakagawian, ang sumipsip sa may pera't may kapangyarihan at ang karaniwang katwiran, “ mas mahal ko ang paglilingkod (taumbayan) kaysa sa PARTIDO, walang permanenteng kaaway, pera-perahan (politics is addition) ang labanan." Wala silang paki-alam at pananagutan sa PARTIDO at organisasyon. Hindi kinikilala ang prinsipyo, constitution and by-laws at sa totoo lang, kanilang binabastos at ginagago ang Partido. Dahil wala silang commitment sa organisasyon, karaniwan na ang awayan, inggitan at factionalism.

Biglang nabubuhay sa panahon ng halalan at campaign period (60 days life span) ang mga partido. Matapos ang botohan at proklamasyon, parang multong naglalaho at namamatay agad ito. Namamagnetized palapit sa KUSINA o sa rumerenda ng kapangyarihan, for convenience, diskarte sa pondo, pork barrel, gamit sa pagtatayo ng electoral machinery, koneksyon, networks at iba pang mga bagay na ang pangunahing layunin ay manalo sa eleksyon at talunin ang kanyang kalaban sa pamamagitan ng boto.

Retorika ang palagiang laman ng "political platform," kung kaya't lahat sila ay halos pare-pareho't walang pinagkaiba. Walang organizational life, walang regular na meeting, walang organizing, grassroot membership at party education program, walang klarong structure, program of activities. Higit sa lahat, wala silang WEBSITE (internet) na magpapakilala sa partido. Sa madali't salita, FAKE, BOGUS, IMPOSTOR at KOLORUM na PARTIDO.

Malalim ang relasyon, ugnayan at koneksyon ng bawat kasapi. Kundi kamag-anak incorporated, kasosyo sa kontrata't negosyo, ka law firm, ka fraternity at kadugo't katribo sa pananampalataya. Kung sino ang may malaking ambag sa pondo, may lohistika para sa kampanya at pampulitikang makinarya, ikaw ang bida, ikaw ang lider, ikaw ang popular at ikaw ang hari't dino-diyos. (photo below, Speaker Nograles at Mikey Arroyo; http://www.philstar.com/newphilstar/www/image/20080206/front.jpg)

Dahil mahina ang mga political party (unlike sa strong PARTY system sa mayayamang bansa), hawak siya sa leeg ng TRAPO (traditional politician), kinukubabawan ng mga malalaking CLAN, CASIQUE, mga makapangyarihang tao na kadalasa'y nakaupo sa MALAKANYANG. Ito ang palagiang senaryo tuwing election, nuong 2007, 2004, 2001 at kahit pa noong 1900s pre war at post war era politics sa Plipinas.

Lubhang kailangan at napapanahon na ang pagpapalakas sa mga partido politikal lalo na't papalapit na ang 2010 national election. Bahagi at kaakibat sa demokratisasyon (demokrasya) at political maturity, ang pagsasabatas ng "pagpapalakas ng political party" ang inaasahang kakastigo sa TRAPO, pupuntirya sa bilyong pisong ginagastos ng mga pulitiko (president down to Barangay Captain) sa tuwing kampanya na kadalasa'y pinapaluwalan ng mga “gambling lord, drug lord, prostitution lords, corporate elite, casique-dynasty at political clan.”

Para ka manalo sa halalan "sa antas munisipyo (Mayor) kailangan mo ng minimum na sampung milyon, isang daang milyon (P100.0 milyon) piso sa isang distrito (tongresman), mga kalahating bilyon (P500.0 milyon) pisong warchest sa isang senador, at mga sampung bilyon (P10.0 bilyon) piso para sa isang aspirante sa presidente." Kung ganito ang kalakaran, sino at anong klaseng pulitiko't mga kinatawan ang mailulukluk sa poder ng kapangyarihan, anong klaseng paggugubyerno ang paiiralin nito at gaano kalaking KURAKOT ang kakailanganin upang mabawi nito ang kanyang ginastos sa kampanya?

Isa ito sa dahilan kung bakit tayo ATRASADO, lulugulugong ESTADO at napag-iiwanan in terms of political maturity, economic development, prosperity at pagkakawataak-watak (insurgency) ng lipunang Pilipino. Ang tanong, paano nating wawakasan kahit pauta'y-utay ang mga salot ng lipunan, ang mga TRAPO? Paano natin palalakasin at pahihinain ang personality oriented, TRAPO oriented at buluk na political party system sa bansa?

Naniniwala at bahagi ako sa panawagan ng Consortium on Electoral Reform (CER) na isulong ng lubusan ang pagpapalakas ng political party sa bansa (hindi TRAPO, hindi pagpapalakas o tulong sa pulitiko) bilang bahagi sa demokratisasyon (pagpapasigla ng demokrasya) sa lipunang PIlipino. Ang nakakalungkot, pinaratangan itong TRAPO, galamay ng pulitiko, mga ABUGAGO, mga repormista na "naglalayong ilihis ang landas ng pakikibaka-rebolusyunaro ang mamamayan." Imbis na suportahan at agapayan, binabara, pinupulaanan, sinasagkaan, kinakatay, binabasura ng grupong sagadsaring Kaliwa't extremista ang panawagan palakasin at isulong ang reporma sa pulitika at eleksyon sa Pilipinas.

Related Story:

A non-editorial
Sunday, September 07, 2008

I was aghast to read an unusually virulent–yet very sloppily-written–editorial of the Philippine Daily Inquirer this morning titled “Dirty, Rotten Trapos.” If not for the serious subject matter–that of reforming the Philippine political party system–I would have just shrugged it off as part of the usual slippage in an otherwise good newspaper.
However, the editorial writer [...]
http://moncasiple.wordpress.com/2008/09/07/a-non-editorial/

Recall petition sa Pampanga, stakeholders ang lahat

Doy Cinco / September 4, 2008
Nakakalungkot isipin na kung sino pa ang "nagsusulong, nagtutulak at nananawagan ng good governance, moralidad at responsible citizenship, krusada laban sa jueteng at kurakot" ay siya pa ngayon ang iniipit, pinapatanggal sa pwesto at kinakasuhan ng katiwalian at kabuktutan.
(Photo: ang walang pinatunguhang "dialogo sa pagitan ng grupo ni Gov Among Ed at Vice Gov Yeng Guiao," noong July 21 sa Bren Guiao Convention Center sa San Fernando City,Pampanga; kuha ni Doy Cinco; http://doycinco.multiply.com/photos/album/13/Pampanga_DIALOGUE#)

Ano ang layunin at bakit gustong patalsikin sa pwesto bilang gubernador si Among Ed? Ang recall petition ba'y interest ng nakararaming Kapangpangan, para ba ito sa kaunlaran, good governance at para sa pagbabago? Dahil ba sa plataporma at prinsipyong ipinaglalabang political reform, pagwawaksi ng kabulukan ng pulitika, pagwaksi ng guns gold at goons at sistemang padri-padrino? Ano ang political agenda, ano ang ALTERNATIBA?

Ang isa pang tanong ay kung bakit tayo nakiki-alam at nababahala sa pampulitikang sitwasyon ng Pampanga, the same manner na bakit ganun na lamang ang pagmamalasakit natin sa Mindanao, partikular sa Maguindanao, ang lugar ng Ampatuan clan, MOA-AD at digmaang nagaganap sa pagitan ng militar at MILF. Hindi naman tayo Kapangpangan, tubong WARAY tayo, hindi tayo tagaMindanao-LUMAD at lalong hindi tayo muslim. Tulad ng kasabihan at awit ni Jess Santiago, "ang sakit ng kalingkingan ay dama ng buong katawan," lahat tayo ay stakeholders, lahat tayo ay aktibo't responsableng mamamayang Pilipino.

Politically motivated, jueteng at ang isyu ng (guarry) katiwalian ang nasa likod ng recall petition. Kahit saan tignan, isang libong beses na "hindi kapani-paniwala ang mga ibinibintang ng mga kaaway sa pulitika ni Among Ed na kesyo wala itong direksyong sa pamamalakad bilang gobernador ng Pampanga." Batid ng lahat na ang mga makapangyarihan at ang mga buwaya ang nasa likod ng recal petition; ang pangunahing jueteng lord ng bansa, si Mr and Mrs Bong-Lilia Pineda, ang kanyang ka-running mate na si Vice Gov Guiao, mga nakinabang sa maanomalyang quarry operation, Henson, ang campaign manager, ang mayayamang angkang ng Pampanga at si Mayor Pelayo ng Mayor's League ng Pampanga.
(Photo below: "ang mga SIGA-SIGA ng Pampanga: Cong Mikey Arroyo, Vice Gov Guiao, Mrs Henson, Lilia Pineda, Mayor Pelayo, GMA; Pasimuno ng kaguluhan sa Pampanga, bp0.blogger.com/.../s400/LolitaHizon1.jpg)
Tahasang pinangunggunahan na natin na isang "futile exercise, pagsasayang ng panahon at resources lamang ang recall petition ng grupong Kambilan, Bokal at mga mayor ng Pampanga."

Una; hindi maiiwasan paghinalaang may kinalaman si GMA sa recall petition. Naniniwala ang marami na siya lamang at wala ng iba ang maaring makapagpatigil sa katarantaduhang inaasal ng kanyang mga galamay sa Pampanga. Kung tutuusin, isang kumpas lamang ni GMA sa mag-asawang Pineda at kay Guiao, tapos na ang boxing sa Pampanga. Inaamin ni Among Ed at ibang mga nagmamasid na bilyong pisong budget ang gagamitin para maabot ang 100,000 pirma para sa recall petition at special election at tulad ng dati, gagamitin ito sa pananakot, malawakang pandaraya't panunuhol at vote buying.

Pangalawa; malabong magprosper ang recall petition sapagkat, may kasalukuyang umiiral na status quo order pa ang Korte Suprema. Ultimo ang astig na abugadong si Romulo Macalintal ang nagsasabing isang “political absurdity” ang naturang recall petition. Anya, “hindi ito magpoprosper sa dahilang may nakapending na election protest na nakafile sa Comelec ang talunang si Lilia Pineda."

Pangatlo; inaamin mismo ni Con Mikey Arroyo, ang padrino ng lalawigan na "malabong magtagumpay ang recall petition, sapagkat, “may malaking kakulangan sa historical precedent ang recall sa Pilipinas. Walang recall move ang nagtagumpay at kadalasa'y banderang kapos at hindi na umaabot sa Comelec." Kung ganun pala, bakit ayaw niyang patigilin ang kahibangan ng kanyang mga alipores sa probinsya. Ano ito, trial and error tactics, tinatakot lang ba, pinaparusahan lang, tinuturuan lang ba ng lesson si Among Ed?

Pang-apat; Walang pondo para sa special gubernatorial election ang Comelec. Ito'y ayon sa mga binitiwang pahayag ng election field officer ng rehiyon na si Teresita Ocampo. Ayon sa kanya, may labing walong (18) recall petition na nakapending ngayon sa Comelec sa buong bansa at halos lahat tinitignang insufficient at walang substansya. Sa P5.0 milyon natitirang budget na nakalaan para sa mga special election, kulang ito sa tantyang P100.00 milyong kakailanganing pondo para sa special election sa Pampanga. Kung sakali man brasuhin ang Kongreso para sa additional na pondo, tiyakang kakapusin sa time frame ang nasabing recall-election sa Pampanga.

Panghuli; bukud sa babaha uli ng pera at kikita ang ilan, hinding-hindi makapapayag ang mga Kapangpangan na muling ibalik sa pwesto ang mga may kasalanan sa taongbayan. Totoong may kahinaan organizationally si Among Ed at may ilang tao sa kanyang paligid ang parang anay na gumigiba ng kanyang programa de gubyerno sa Pampanga. Dagdag pa, dahil ayaw tantanan ng mga kaaway sa pulitika si Among Ed, kahit paano, apektado ang delivery of basic services at programang ipinatutupad sa lalawigan.

Sadyang nagbabago na ang political landscape ng Pampanga. Bagamat nananating dominante ang TRAPO sa kabuuan, may mga bagong umuusbong na kilusan (new social and emerging movements) kakaiba ang layunin na posibleng magcounter balance ng pulitika sa Pampanga. Sa tulong ng mga Macapagal-Arroyo, Pineda, Lapid, Guiao, Henson at Pelayo, unti-unting nagigising at patuloy na lumalakas ang THIRD FORCE, ang makabagong kilusan ng mamamayan, ang “bagong pulitika,” mga AKTIBISTANG hindi klarong Kaliwa at lalong hindi makabagong konserbatibo o maka-Kanang pwersang reaksyunaryo.

Kung dati-rati'y usaping agraryo at anakpawis ang pangunahing pwersa at maka-uri (class oriented) ang oryentasyon, ngayo'y tila ata multi-sectoral, nagka-cut across sa lahat ng uri, halos kinabibilangan ng mga propesyunal, mga kaanak ng OFW-Overseas Filipino Workers, maliliit na negosyante, mga kabataan, mga kooperatiba, kilusang pangkumunidad at maralita at mga taong simbahan. Kaya't interesting at challenging ang gerang pulitikal sa Pampanga.

Kung noon ay nahati lamang sa grupong Kaliwa at Kanan, komunismo't sosyalismo versus kapitalismo't pyudalismo. Kung dati rati'y kimi, demobilisado, walang paki-alam at de-activated ang hanay ng mamamayan lalo na ang panggitnang saray ng probinsya, sa ngayon, tila nagbabago at nagiging masigla ang partisipasyon ng mamamayan sa gawaing paggugubyerno at electoral engagement sa probinsya.

Kung magtatagumpay ang recall at matatalo si Among Ed sa special election, walang kaduda-dudang magluluksa ang mga Kapangpangan. Tiyak na lalong sisigla ang kilos protesta at magreresulta ito ng malalaking mobilisasyon ng mamamayan kahalintulad ng electoral campaign nuong nakaraang taon ang magaganap sa Pampanga.

Related Story:
NO TO RECALL! YES TO REFORMS!
http://doycinco.blogspot.com/2008/08/no-to-recall-yes-to-reforms.html

For polling in Pampanga and Isabela by Mahar Mangahas
http://opinion.inquirer.net/inquireropinion/columns/view/20080906-159006/For-polling-in-Pampanga-and-Isabela